Toggle to highlight thick letters خصضغطقظ رَ
A q ra ba Lilnn ā si Ĥisābuhum Wa Hum Fī Gh n Mu`r iđū na
021-001. براى مردم [وقت] حسابشان نزديك شده است، و آنان در بىخبرى، رويگردانند.
ا قْ تَرَ بَ لِلنّ َا سِ حِسَابُهُمْ وَهُمْ فِي غَ فْلَةٍ مُعْر ِضُ ونَ
Mā Ya'tīhim Min Dh ikr in Min Ra bbihim Muĥdath in 'Illā A ū hu Wa Hum Yal`abū na
021-002. هيچ پند تازهاى از پروردگارشان نيامد، مگر اينكه بازى كنان آن را شنيدند.
مَا يَأْتِيهِمْ مِن ْ ذِكْر‌ٍ مِن ْ رَ بِّهِمْ مُحْدَث‌‍ٍ إِلاَّ ا ُو هُ وَهُمْ يَلْعَبُونَ
Lāhiyatan Q ulūbuhum ۗ Wa 'Asarrū A n -Naj wá A l-Ladh ī na Ž alamū Hal Hādh ā 'Illā Bash aru n Mith lukum ۖ 'Afata'tū na A s-Siĥra Wa 'An tum Tub ş irū na
021-003. در حالى كه دلهايشان مشغول است. و آنانكه ستم كردند پنهانى به نجوا برخاستند كه: آيا اين [مرد] جز بشرى مانند شماست؟ آيا ديده و دانسته به سوى سحر مىرويد؟
لاَهِيَة ً قُ لُوبُهُمْ ۗ وَ‌أَسَرُّ‌و‌ا ا ل نَّ جْ وَى ا لَّذِي نَ ظَ لَمُوا هَلْ هَذَ‌ا إِلاَّ بَشَر‌ٌ مِثْلُكُمْ ۖ أَفَتَأْتُو نَ ا ل سِّحْرَ وَأَنْ تُمْ تُبْ صِ رُونَ
Q ā la Ra bbī Ya`lamu A l-Q aw la Fī A s-Samā 'i Wa A l-'Arđi ۖ Wa Huwa A s-Samī `u A l-`Alī mu
021-004. [پيامبر] گفت: پروردگارم [هر] گفتار[ى] را در آسمان و زمين مىداند؛ و اوست شنواى دانا.
قَ ا لَ رَ بِّي يَعْلَمُ ا لْقَ وْ لَ فِي ا ل سَّمَا ءِ وَا لأَرْضِ ۖ وَهُوَ ا ل سَّمِي عُ ا لْعَلِيمُ
Bal Q ālū 'Ađgh th u 'Aĥlā min Bal A r ā hu Bal Huwa Sh ā`ir un Falya'tinā Bi'āyatin Kamā 'Ursila A l-'Awwalū na
021-005. بلكه گفتند: خوابهاى شوريده است؛ [نه] بلكه آن را بربافته، بلكه او شاعرى است. پس همان گونه كه براى پيشينيان هم عرضه شد، بايد براى ما نشانهاى بياورد.
بَلْ قَ الُو ا أَضْ غَ ا ثُ أَحْلاَم ٍ بَلْ ا رَ ا هُ بَلْ هُوَ شَاعِر‌‌ٌ فَلْيَأْتِنَا بِآيَة‌‍ٍ كَمَا أُ‌رْسِلَ ا لأَوَّلُونَ
Mā 'Āmanat Q ab lahum Min Q aryatin 'Ahlaknāhā ۖ 'Afahum Yu'uminū na
021-006. قبل از آنان [نيز مردم] هيچ شهرى، كه آن را نابود كرديم، [به آيات ما] ايمان نياوردند. پس آيا اينان [به معجزه] ايمان مىآورند؟
مَا آمَنَتْ قَ بْ لَهُمْ مِن ْ قَ رْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَ‍‍ا ۖ أَفَهُمْ يُؤْمِنُونَ
Wa Mā 'Arsalnā Q ab laka 'Illā R ijālāan Nūĥī 'Ilayhim ۖ Fās'alū 'Ahla A dh -Dh ikr i 'In Kun tum Lā Ta`lamū na
021-007. و پيش از تو [نيز] جز مردانى را كه به آنان وحى مىكرديم گسيل نداشتيم (نفرستاديم). اگر نمىدانيد، از پژوهندگان كتابهاى آسمانى بپرسيد.
وَمَا أَ‌رْسَلْنَا قَ بْ لَكَ إِلاَّ ر ِجَالا ً نُوحِ‍‍ي إِلَيْهِمْ ۖ فَاسْأَلُو ا أَهْلَ ا ل ذِّكْر ِ إِن ْ كُن تُمْ لاَ تَعْلَمُونَ
Wa Mā Ja`alnāhum Jasadāan Lā Ya'kulū na A ţ -Ţ a`ā ma Wa Mā Kānū Kh ī na
021-008. و ايشان را جسدى (بدنی) كه غذا نخورند قرار نداديم، و جاويدان [هم] نبودند.
وَمَا جَعَلْنَاهُمْ جَسَد‌ا ً لاَ يَأْكُلُو نَ ا ل طَّ عَا مَ وَمَا كَانُو‌ا خَ الِدِينَ
Th umm a Ş adaq A l-Wa`da Fa'an jaynāhum Wa Man Nash ā 'u Wa 'Ahlaknā A l-Musr ifī na
021-009. سپس وعده [خود] به آنان را راست گردانيديم، و آنها و هر كه را خواستيم نجات داديم؛ و افراط كاران را به هلاكت رسانيديم.
ثُمّ َ صَ دَقْ نَاهُمُ ا لْوَعْدَ فَأَن جَيْنَاهُمْ وَمَن ْ نَشَا ءُ وَ‌أَهْلَكْنَا ا لْمُسْر ِفِينَ
Laq ad 'An zalnā 'Ilaykum Kitābāan Fī hi Dh ikru kum ۖ 'Afalā Ta`q ilū na
021-010. در حقيقت، ما كتابى به سوى شما نازل كرديم كه ياد شما در آن است. آيا نمىانديشيد؟
لَقَ د ْ أَن زَلْنَا إِلَيْكُمْ كِتَابا ً فِي هِ ذِكْرُكُمْ ۖ أَفَلاَ تَعْقِ لُونَ
Wa Kam Q aş am nā Min Q aryatin Kānat Ž ālimatan Wa 'An sh a'nā Ba`dahā Q awmāan 'Ākh r ī na
021-011. و چه بسيار شهرها را كه [مردمش] ستمكار بودند در هم شكستيم؛ و پس از آنها قومى ديگر پديد آورديم.
وَكَمْ قَ صَ مْنَا مِن ْ قَ رْيَةٍ كَانَتْ ظَ الِمَة ً وَأَن شَأْنَا بَعْدَهَا قَ وْما ً آخَ ر ِينَ
Falamm ā 'Aĥassū Ba'sanā 'Idh ā Hum Minhā Yarkuđū na
021-012. پس چون عذاب ما را احساس كردند، بناگاه از آن مىگريختند.
فَلَمَّ ا أَحَسُّو‌ا بَأْسَنَ‍‍ا إِ‌ذَ‌ا هُمْ مِ‍‌‍نْ هَا يَرْكُضُ ونَ
Lā Tarkuđū Wa A ū 'Ilá Mā 'Utr iftum Fī hi Wa Masākinikum La`allakum Tus'alū na
021-013. [هان] مگريزيد، و به سوى آنچه در آن متنعم (بهره مند ) بوديد، و [به سوى] سراهايتان بازگرديد. باشد كه شما مورد پرسش قرار گيريد.
لاَ تَرْكُضُ وا وَا و ا إِلَى مَا أُتْر ِفْتُمْ فِي هِ وَمَسَاكِنِكُمْ لَعَلَّكُمْ تُسْأَلُونَ
Q ālū Yā Waylanā 'Inn ā Kunn ā Ž ālimī na
021-014. گفتند اى واى بر ما كه ما واقعا ستمگر بوديم.
قَ الُوا يَاوَيْلَنَا إِنَّ ا كُنَّ ا ظَ الِمِينَ
Famā Zālat Tilka Da`wāhum Ĥattá Ja`alnāhum Ĥaş īdāan Kh ī na
021-015. سخنشان پيوسته همين بود، تا آنان را درو شده بىجان گردانيديم.
فَمَا زَ‌الَتْ تِلْكَ دَعْوَ‌اهُمْ حَتَّى جَعَلْنَاهُمْ حَصِ يداً خَ امِدِينَ
Wa Mā Kh q A s-Samā 'a Wa A l-'Arđa Wa Mā Baynahumā Lā`ibī na
021-016. و آسمان و زمين و آنچه را كه ميان آن دو است به بازيچه نيافريديم.
وَمَا خَ لَقْ نَا ا ل سَّمَا ءَ وَا لأَرْضَ وَمَا بَيْنَهُمَا لاَعِبِينَ
Law 'Ara d nā 'An Nattakh dh a Lahwan Lā ttakh dh nā hu Min Ladunn ā 'In Kunn ā Fā`ilī na
021-017. اگر مىخواستيم بازيچهاى بگيريم، قطعا آن را از پيش خود اختيار مىكرديم.
لَوْ أَرَ د ْنَا أَن ْ نَتَّخِ ذَ لَهْو‌ا ً لاَتَّخَ ذْنَا هُ مِن ْ لَدُنَّ ا إِن ْ كُنَّ ا فَاعِلِينَ
Bal Naq dh ifu Bil-Ĥaq q i `Alá A l-Bāţ ili Fayad magh u Fa'idh ā Huwa Zāhiq un ۚ Wa Lakumu A l-Way lu Mimm ā Taş ifū na
021-018. بلكه حق را بر باطل فرو مىافكنيم؛ پس آن را در هم مىشكند؛ و بناگاه آن نابود مىگردد. واى بر شما از آنچه وصف مىكنيد.
بَلْ نَقْ ذِفُ بِا لْحَقِّ عَلَى ا لْبَاطِ لِ فَيَد ْمَغُ هُ فَإِ‌ذَ‌ا هُوَ زَاهِق ٌ ۚ وَلَكُمُ ا لْوَيْ لُ مِمَّ ا تَصِ فُونَ
Wa Lahu Man Fī A s-Samāwā ti Wa A l-'Arđi ۚ Wa Man `In dahu Lā Yastakbirū na `An `Ibādatihi Wa Lā Yastaĥsirū na
021-019. و هر كه در آسمانها و زمين است براى اوست، و كسانى كه نزد اويند از پرستش وى تكبر نمىورزند، و درمانده نمىشوند.
وَلَ‍‍هُ مَن ْ فِي ا ل سَّمَاوَا تِ وَا لأَرْضِ ۚ وَمَن ْ عِنْ دَهُ لاَ يَسْتَكْبِرُو نَ عَن ْ عِبَا‌دَتِ‍‍هِ وَلاَ يَسْتَحْسِرُ‌ونَ
Yusabbiĥū na A l-Lay la Wa A n -Nahā ra Lā Yafturū na
021-020. شبانه روز، بىآنكه سستى ورزند، نيايش مىكنند.
يُسَبِّحُو نَ ا ل لَّيْ لَ وَا ل نَّ هَا رَ لاَ يَفْتُرُ‌ونَ
'Am A kh dh ū 'Ālihatan Mina A l-'Arđi Hum Yun sh irū na
021-021. آيا براى خود خدايانى از زمين اختيار كردهاند كه آنها [مردگان را] زنده مىكنند؟
أَمْ ا خَ ذُو ا آلِهَة ً مِنَ ا لأَرْضِ هُمْ يُن شِرُونَ
Law Kā na Fīhimā 'Ālihatun 'Illā A l-Lahu Lafasadatā ۚ Fasub ĥā na A ll āhi Ra bbi A l-`Arsh i `Amm ā Yaş ifū na
021-022. اگر در آنها [=زمين و آسمان] جز خدا خدايانى [ديگر] وجود داشت؛ قطعا [زمين و آسمان] تباه مىشد. پس منزه است خدا؛ پروردگار عرش؛ از آنچه وصف مىكنند.
لَوْ كَا نَ فِيهِمَ‍‍ا آلِهَة‌‍ٌ إِلاَّ ا للَّ هُ لَفَسَدَتَا ۚ فَسُبْ حَا نَ ا للَّ هِ رَ بِّ ا لْعَرْشِ عَمَّ ا يَصِ فُونَ
Lā Yus'alu `Amm ā Yaf`alu Wa Hum Yus'alū na
021-023. در آنچه [خدا] انجام مىدهد، چون و چرا راه ندارد. و[لى] آنان [=انسانها] سؤال خواهند شد.
لاَ يُسْأَلُ عَمَّ ا يَفْعَلُ وَهُمْ يُسْأَلُونَ
'Am A kh dh ū Min Dūnihi~ 'Ālihatan ۖ Q ul Hātū Burhānakum ۖ Hādh ā Dh ikru Man Ma`iya Wa Dh ikru Man Q ab lī ۗ Bal 'Akth aru hum Lā Ya`lamū na A l-Ĥaq q a ۖ Fahum Mu`r iđū na
021-024. آيا به جاى او، خدايانى براى خود گرفتهاند؟ بگو: برهانتان را بياوريد. اين است يادنامه هر كه با من است، و يادنامه هر كه پيش از من بوده. [نه!] بلكه بيشترشان حق را نمىشناسند، و در نتيجه از آن رويگردانند.
أَمْ ا خَ ذُوا مِن ْ دُونِهِ آلِهَة ً ۖ قُ لْ هَاتُو‌ا بُرْهَانَكُمْ ۖ هَذَ‌ا ذِكْرُ مَن ْ مَعِيَ وَ‌ذِكْرُ مَن ْ قَ بْ لِي ۗ بَلْ أَكْثَرُهُمْ لاَ يَعْلَمُو نَ ا لْحَقَّ ۖ فَهُمْ مُعْر ِضُ ونَ
Wa Mā 'Arsalnā Min Q ab lika Min Ra sūl 'Illā Nūĥī 'Ilay hi 'Ann ahu Lā 'Ilā ha 'Illā 'Anā Fā`budū ni
021-025. و پيش از تو، هيچ پيامبرى نفرستاديم مگر اينكه به او وحى كرديم كه: خدايى جز من نيست؛ پس مرا بپرستيد.
وَمَا أَ‌رْسَلْنَا مِن ْ قَ بْ لِكَ مِن ْ رَ سُول إِلاَّ نُوحِ‍‍ي إِلَيْ هِ أَنَّ هُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَنَا فَاعْبُدُ‌ونِ
Wa Q ālū A kh dh a A r-Ra ĥmā nu Waladāan ۗ Sub ĥānahu ۚ Bal `Ibā dun Mukra mū na
021-026. و گفتند [خداى] رحمان فرزندى اختيار كرده. منزه است او. بلكه [فرشتگان] بندگانى ارجمندند؛
وَقَ الُوا ا خَ ذَ ا ل رَّ حْمَنُ وَلَد‌ا ً ۗ سُبْ حَانَهُ ۚ بَلْ عِبَا دٌ مُكْرَ مُونَ
Lā Yasbiq ūnahu Bil-Q aw li Wa Hum Bi'am r ihi Ya`malū na
021-027. كه در سخن بر او پيشى نمىگيرند؛ و خود به دستور او كار مىكنند.
لاَ يَسْبِقُ ونَهُ بِا لْقَ وْ لِ وَهُمْ بِأَمْر ِهِ يَعْمَلُونَ
Ya`lamu Mā Bay na 'Aydīhim Wa Mā Kh m Wa Lā Yash fa`ū na 'Illā Limani A m Min Kh sh yatihi Mush fiq ū na
021-028. آنچه فرا روى آنان، و آنچه پشت سرشان است مىداند؛ و جز براى كسى كه [خدا] رضايت دهد، شفاعت نمىكنند؛ و خود از بيم او هراسانند.
يَعْلَمُ مَا بَيْ نَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَ لْفَهُمْ وَلاَ يَشْفَعُو نَ إِلاَّ لِمَنِ ا ضَ ى وَهُمْ مِن ْ خَ شْيَتِهِ مُشْفِقُ ونَ
Wa Man Yaq ul Minhum 'Inn ī 'Ilahun Min Dūnihi Fadh ālika Naj zī hi Jahann ama ۚ Kadh ālika Naj zī A ž-Ž ālimī na
021-029. و هر كس از آنان بگويد من [نيز] جز او خدايى هستم؛ او را به دوزخ كيفر مىدهيم. [آرى] سزاى ستمكاران را اين گونه مىدهيم.
وَمَن ْ يَقُ لْ مِ‍‌‍نْ هُمْ إِنِّ ي إِلَهٌ مِن ْ دُونِهِ فَذَلِكَ نَجْ زِي هِ جَهَنَّ مَ ۚ كَذَلِكَ نَجْ زِي ا ل ظَّ الِمِينَ
'Awalam Yará A l-Ladh ī na Kafarū 'Ann a A s-Samāwā ti Wa A l-'Arđa Kānatā Ra tq āan Fafataq ۖ Wa Ja`alnā Mina A l-Mā 'i Kulla Sh ay 'in Ĥay yin ۖ 'Afalā Yu'uminū na
021-030. آيا كسانى كه كفر ورزيدند ندانستند كه آسمانها و زمين هر دو به هم پيوسته بودند، و ما آن دو را از هم جدا ساختيم، و هر چيز زندهاى را از آب پديد آورديم؟ آيا [باز هم] ايمان نمىآورند؟
أَ‌وَلَمْ يَرَ ى ا لَّذِي نَ كَفَرُو ا أَنّ َ ا ل سَّمَاوَا تِ وَا لأَرْضَ كَانَتَا رَ تْق ا ً فَفَتَقْ نَاهُمَا ۖ وَجَعَلْنَا مِنَ ا لْمَا ءِ كُلَّ شَيْ ءٍ حَيٍّ ۖ أَفَلاَ يُؤْمِنُونَ
Wa Ja`alnā Fī A l-'Arđi Ra wāsiya 'An Tamī da Bihim Wa Ja`alnā Fīhā Fijājāan Subulāan La`allahum Yahtadū na
021-031. و در زمين كوههايى استوار نهاديم، تا مبادا [زمين] آنان [=مردم] را بجنباند. و در آن راههايى فراخ پديد آورديم؛ باشد كه راه يابند.
وَجَعَلْنَا فِي ا لأَرْضِ رَ وَاسِيَ أَن ْ تَمِي دَ بِهِمْ وَجَعَلْنَا فِيهَا فِجَاجا ً سُبُلا ً لَعَلَّهُمْ يَهْتَدُ‌ونَ
Wa Ja`alnā A s-Samā 'a Saq n Maĥfūžāan ۖ Wa Hum `An 'Āyātihā Mu`r iđū na
021-032. و آسمان را سقفى محفوظ قرار داديم؛ و[لى] آنان از [مطالعه در] نشانههاى آن، اعراض مىكنند.
وَجَعَلْنَا ا ل سَّمَا ءَ سَقْ فا ً مَحْفُوظ ا ً ۖ وَهُمْ عَن ْ آيَاتِهَا مُعْر ِضُ ونَ
Wa Huwa A l-Ladh ī Kh q a A l-Lay la Wa A n -Nahā ra Wa A sh -Sh am sa Wa A l-Q amara ۖ Kullun Fī Falakin Yasbaĥū na
021-033. و اوست آن كسى كه شب و روز و خورشيد و ماه را پديد آورده است. هر كدام از اين دو در مدارى [معين] شناورند.
وَهُوَ ا لَّذِي خَ لَقَ ا ل لَّيْ لَ وَا ل نَّ هَا رَ وَا ل شَّمْسَ وَا لْقَ مَرَ ۖ كُلٌّ فِي فَلَكٍ يَسْبَحُونَ
Wa Mā Ja`alnā Libash ar in Min Q ab lika A l-Kh ۖ 'Afa'ī n Mitta Fahumu A l-Kh ū na
021-034. و پيش از تو براى هيچ بشرى، جاودانگى [در دنيا] قرار نداديم. آيا اگر تو از دنيا بروى آنان جاويدانند؟
وَمَا جَعَلْنَا لِبَشَر‌ٍ مِن ْ قَ بْ لِكَ ا لْخُ لْدَ ۖ أَفَإِيْن ْ مِتَّ فَهُمُ ا لْخَ الِدُونَ
Kullu Nafsin Dh ā 'iq atu A l-Maw ti ۗ Wa Nab lūkum Bish -Sh arr i Wa A l-Kh y r i Fitnatan ۖ Wa 'Ilaynā Turja`ū na
021-035. هر نفسى چشنده مرگ است؛ و شما را از راه آزمايش به بد و نيك خواهيم آزمود؛ و به سوى ما بازگردانيده مىشويد.
كُلُّ نَفْس‌‍ٍ ذَا ئِقَ ةُ ا لْمَوْ تِ ۗ وَنَبْ لُوكُمْ بِا ل شَّرِّ وَا لْخَ يْ ر ِ فِتْنَة ً ۖ وَ‌إِلَيْنَا تُرْجَعُونَ
Wa 'Idh ā Ra 'ā ka A l-Ladh ī na Kafarū 'In Yattakh dh ūnaka 'Illā Huzūan 'Ahadh ā A l-Ladh ī Yadh kuru 'Ālihatakum Wa Hum Bidh ikr i A r-Ra ĥmā ni Hum Kāfirū na
021-036. و كسانى كه كافر شدند، چون تو را ببينند فقط به مسخرهات مىگيرند، [و مىگويند:] آيا اين همان كس است كه خدايانتان را [به بدى] ياد مىكند؟ در حالى كه آنان خود، ياد [خداى] رحمان را منكرند.
وَ‌إِ‌ذَ‌ا رَ آكَ ا لَّذِي نَ كَفَرُو ا إِن ْ يَتَّخِ ذُونَكَ إِلاَّ هُزُو اً أَهَذَ‌ا ا لَّذِي يَذْكُرُ آلِهَتَكُمْ وَهُمْ بِذِكْر ِ ا ل رَّ حْمَنِ هُمْ كَافِرُ‌ونَ
Kh q a A l-'In sā nu Min `Ajalin ۚ Sa'ur īkum 'Āyātī Falā Tasta`jilū ni
021-037. انسان از شتاب آفريده شده است. به زودى آياتم را به شما نشان مىدهم. پس [عذاب را] به شتاب از من مخواهيد.
خُ لِقَ ا لإِن سَا نُ مِن ْ عَجَل‌‍ٍ ۚ سَأُر ِيكُمْ آيَاتِي فَلاَ تَسْتَعْجِلُونِ
Wa Yaq ūlū na Matá Hādh ā A l-Wa`du 'In Kun tum Ş ādiq ī na
021-038. و مىگويند: اگر راست مىگوييد اين وعده [قيامت] كى خواهد بود؟
وَيَقُ ولُو نَ مَتَى هَذَ‌ا ا لْوَعْدُ إِن ْ كُن تُمْ صَ ادِقِ ينَ
Law Ya`lamu A l-Ladh ī na Kafarū Ĥī na Lā Yakuffū na `An Wujūhihimu A n -Nā ra Wa Lā `An Ž uhūr ihim Wa Lā Hum Yun ş arū na
021-039. كاش آنان كه كافر شدهاند مىدانستند، آنگاه كه آتش را نه از چهرههاى خود، و نه از پشتشان بازنمىتوانند داشت. و خود مورد حمايت قرار نمىگيرند [چه حالى خواهند داشت].
لَوْ يَعْلَمُ ا لَّذِي نَ كَفَرُ‌و‌ا حِي نَ لاَ يَكُفُّو نَ عَن ْ وُجُوهِهِمُ ا ل نّ َا رَ وَلاَ عَن ْ ظُ هُور ِهِمْ وَلاَ هُمْ يُنْ صَ رُونَ
Bal Ta'tīhim Bagh n Fatab hatuhum Falā Yastaţ ī`ū na Ra ddahā Wa Lā Hum Yun žarū na
021-040. بلكه [آتش] به طور ناگهانى به آنان مىرسد؛ و ايشان را بهتزده مىكند. [به گونهاى] كه نه مىتوانند آن را برگردانند، و نه به آنان مهلت داده مىشود.
بَلْ تَأْتِيهِمْ بَغْ تَة ً فَتَبْ هَتُهُمْ فَلاَ يَسْتَطِ يعُو نَ رَ دَّهَا وَلاَ هُمْ يُن ظَ رُونَ
Wa Laq adi A stuhzi'a Biru sulin Min Q ab lika Faĥā q a Bial-Ladh ī na Sakh m Mā Kānū Bihi Yastahzi'ūn
021-041. و مسلما پيامبران پيش از تو [نيز] مورد ريشخند قرار گرفتند. پس كسانى كه آنان را مسخره مىكردند، [سزاى] آنچه كه آن را به ريشخند مىگرفتند، گريبانگيرشان شد.
وَلَقَ دِ ا سْتُهْزِئَ بِرُسُلٍ مِن ْ قَ بْ لِكَ فَحَا قَ بِا لَّذِي نَ سَخِ رُوا مِ‍‌‍نْ هُمْ مَا كَانُو‌ا بِ‍‍هِ يَسْتَهْزِئُ ون
Q ul Man Yakla'uukum Bil-Lay li Wa A n -Nahā r i Mina A r-Ra ĥmā ni ۗ Bal Hum `An Dh ikr i Ra bbihim Mu`r iđū na
021-042. بگو: چه كسى شما را شب و روز از [عذاب] رحمان حفظ مىكند؟ [نه] بلكه آنان از ياد پروردگارشان رويگردانند.
قُ لْ مَن ْ يَكْلَؤُكُمْ بِا ل لَّيْ لِ وَا ل نَّ هَا ر ِ مِنَ ا ل رَّ حْمَنِ ۗ بَلْ هُمْ عَن ْ ذِكْر ِ رَ بِّهِمْ مُعْر ِضُ ونَ
'Am Lahum 'Ālihatun Tam na`uhum Min Dūninā ۚ Lā Yastaţ ī`ū na Naş ra 'An fusihim Wa Lā Hum Minn ā Yuş ĥabū na
021-043. آيا براى آنان خدايانى غير از ماست كه از ايشان حمايت كنند؟ [آن خدايان] نه مىتوانند خود را يارى كنند، و نه از جانب ما يارى شوند.
أَمْ لَهُمْ آلِهَة‌‍ٌ تَمْنَعُهُمْ مِن ْ دُ‌ونِنَا ۚ لاَ يَسْتَطِ يعُو نَ نَصْ رَ أَن فُسِهِمْ وَلاَ هُمْ مِنَّ ا يُصْ حَبُونَ
Bal Matta`nā Hā 'uulā ' Wa 'Ābā 'ahum Ĥattá Ţ ā la `Alayhimu A l-`Umuru ۗ 'Afalā Yara w na 'Ann ā Na'tī A l-'Arđa Nan q uş uhā Min 'Aţ rā fihā ۚ 'Afahumu A l-Gh ū na
021-044. [نه] بلكه اينها و پدرانشان را برخوردار كرديم تا عمرشان به درازا كشيد. آيا نمىبينند كه ما مىآييم و زمين را از جوانب آن فرو مىكاهيم؟ آيا باز هم آنان پيروزند؟
بَلْ مَتَّعْنَا هَا ؤُلاَء وَآبَا ءَهُمْ حَتَّى طَ ا لَ عَلَيْهِمُ ا لْعُمُرُ ۗ أَفَلاَ يَرَ وْ نَ أَنَّ ا نَأْتِي ا لأَرْضَ نَن قُ صُ هَا مِن ْ أَطْ رَ افِهَا ۚ أَفَهُمُ ا لْغَ الِبُونَ
Q ul 'Inn amā 'Un dh iru kum Bil-Waĥyi ۚ Wa Lā Yasma`u A ş -Ş umm u A d-Du`ā 'a 'Idh ā Mā Yun dh arū na
021-045. بگو: من شما را فقط به وسيله وحى هشدار مىدهم. و[لى] چون كران بيم داده شوند، دعوت را نمىشنوند.
قُ لْ إِنَّ مَا أُن ذِرُكُمْ بِا لْوَحْيِ ۚ وَلاَ يَسْمَعُ ا ل صُّ مّ ُ ا ل دُّعَا ءَ إِ‌ذَ‌ا مَا يُن ذَرُونَ
Wa La'in Massat/hum Nafĥatun Min `Adh ā bi Ra bbika Layaq ūlunn a Yā Waylanā 'Inn ā Kunn ā Ž ālimī na
021-046. و اگر شمهاى از عذاب پروردگارت به آنان برسد، خواهند گفت: اى واى بر ما كه ستمكار بوديم.
وَلَئِن ْ مَسَّتْهُمْ نَفْحَةٌ مِن ْ عَذَا بِ رَ بِّكَ لَيَقُ ولُنّ َ يَاوَيْلَنَا إِنَّ ا كُنَّ ا ظَ الِمِينَ
Wa Nađa`u A l-Mawāzī na A l-Q isţ a Liyaw mi A l-Q iyāmati Falā Tužlamu Nafsun Sh ay'ā an ۖ Wa 'In Kā na Mith q ā la Ĥabbatin Min Kh ۗ Wa Kafá Binā Ĥāsibī na
021-047. و ترازوهاى داد را در روز رستاخيز مىنهيم؛ پس هيچ كس [در] چيزى ستم نمىبيند، و اگر [عمل] هموزن دانه خردلى باشد، آن را مىآوريم؛ و كافى است كه ما حسابرس باشيم.
وَنَضَ عُ ا لْمَوَازِي نَ ا لْقِ سْطَ لِيَوْ مِ ا لْقِ يَامَةِ فَلاَ تُظْ لَمُ نَفْس‌‍ٌ شَيْ ئا ً ۖ وَإِن ْ كَا نَ مِثْقَ ا لَ حَبَّةٍ مِن ْ خَ رْدَلٍ أَتَيْنَا بِهَا ۗ وَكَفَى بِنَا حَاسِبِينَ
Wa Laq ad 'Ātaynā Mūsá Wa Hārū na A l-Furq ā na Wa Đ iyā 'an Wa Dh ikrā an Lilmuttaq ī na
021-048. و در حقيقت، به موسى و هارون فرقان داديم؛ و [كتابشان] براى پرهيزگاران، روشنايى و اندرزى است.
وَلَقَ د ْ آتَيْنَا مُوسَى وَهَارُو نَ ا لْفُرْقَ ا نَ وَضِ يَا ء ً وَ‌ذِكْر‌ا ً لِلْمُتَّقِ ينَ
Al-Ladh ī na Yakh sh aw na Ra bbahum Bil-Gh y bi Wa Hum Mina A s-Sā`ati Mush fiq ū na
021-049. [همان] كسانى كه از پروردگارشان در نهان مىترسند؛ و از قيامت هراسناكند.
ا لَّذِي نَ يَخْ شَوْ نَ رَ بَّهُمْ بِا لْغَ يْ بِ وَهُمْ مِنَ ا ل سَّاعَةِ مُشْفِقُ ونَ
Wa Hadh ā Dh ikru n Mubāra kun 'An zalnā hu ۚ 'Afa'an tum Lahu Mun kirū na
021-050. و اين [كتاب]، كه آن را نازل كردهايم، پندى خجسته است. آيا باز هم آن را انكار مىكنيد؟
وَهَذَ‌ا ذِكْر‌ٌ مُبَارَ كٌ أَن زَلْنَا هُ ۚ أَفَأَنْ تُمْ لَهُ مُن كِرُونَ
Wa Laq ad 'Ātaynā 'Ib rā hī ma Ru sh dahu Min Q ab lu Wa Kunn ā Bihi `Ālimī na
021-051. و در حقيقت، پيش از آن به ابراهيم رشد [فكرى] اش را داديم؛ و ما به [شايستگى] او دانا بوديم.
وَلَقَ د ْ آتَيْنَا إِبْ رَ اهِي مَ رُشْدَهُ مِن ْ قَ بْ لُ وَكُنَّ ا بِ‍‍هِ عَالِمِينَ
'Idh Q ā la Li'abī hi Wa Q awmihi Mā Hadh ihi A t-Tamāth ī lu A llatī 'An tum Lahā `Ākifū na
021-052. آنگاه كه به پدر خود و قومش گفت: اين مجسمههايى كه شما ملازم (در خدمتشان) آنها شدهايد چيستند؟
إِ‌ذْ قَ ا لَ لِأَبِي هِ وَقَ وْمِهِ مَا هَذِهِ ا ل تَّمَاثِي لُ ا لَّتِي أَ‌نْ تُمْ لَهَا عَاكِفُونَ
Q ālū Wajad nā 'Ābā 'anā Lahā `Ābidī na
021-053. گفتند: پدران خود را پرستندگان آنها يافتيم.
قَ الُوا وَجَد ْنَا آبَا ءَنَا لَهَا عَابِدِينَ
Q ā la Laq ad Kun tum 'An tum Wa 'Ābā 'uukum Fī Đ alā lin Mubī nin
021-054. گفت: قطعا شما و پدرانتان در گمراهى آشكارى بوديد.
قَ ا لَ لَقَ د ْ كُن تُمْ أَ‌نْ تُمْ وَآبَا ؤُكُمْ فِي ضَ لاَلٍ مُبِينٍ
Q ālū 'Aji'tanā Bil-Ĥaq q i 'Am 'An ta Mina A l-Lā`ibī na
021-055. گفتند: آيا حق را براى ما آوردهاى، يا تو از شوخىكنندگانى؟
قَ الُو ا أَجِئْتَنَا بِا لْحَقِّ أَمْ أَ‌نْ تَ مِنَ ا ل لاَّعِبِينَ
Q ā la Bal Ra bbukum Ra bbu A s-Samāwā ti Wa A l-'Arđi A l-Ladh ī Faţ ara hunn a Wa 'Anā `Alá Dh ālikum Mina A sh -Sh āhidī na
021-056. گفت: [نه] بلكه پروردگارتان، پروردگار آسمانها و زمين است؛ همان كسى كه آنها را پديد آورده است، و من بر اين [واقعيت] از گواهانم.
قَ ا لَ بَ‍‍ل رَ بُّكُمْ رَ بُّ ا ل سَّمَاوَا تِ وَا لأَرْضِ ا لَّذِي فَطَ رَ هُنّ َ وَ‌أَنَا عَلَى ذَلِكُمْ مِنَ ا ل شَّاهِدِينَ
Wa Tā lllahi La'akīdann a 'Aş nāmakum Ba`da 'An Tuwallū Mud bir ī na
021-057. و سوگند به خدا كه پس از آنكه پشت كرديد و رفتيد، قطعا در كار بتانتان تدبيرى خواهم كرد.
وَتَاللَّهِ لَأَكِيدَنّ َ أَصْ نَامَكُمْ بَعْدَ أَن ْ تُوَلُّو‌ا مُد ْبِر ِينَ
Faja`alahum Judh ādh āan 'Illā Kabīr āan Lahum La`allahum 'Ilay hi Yarji`ū na
021-058. پس آنها را، جز بزرگترشان را، ريز ريز كرد؛ باشد كه ايشان به سراغ آن بروند.
فَجَعَلَهُمْ جُذَ‌ا‌ذ‌ا ً إِلاَّ كَبِير ا ً لَهُمْ لَعَلَّهُمْ إِلَيْ هِ يَرْجِعُونَ
Q ālū Man Fa`ala Hādh ā Bi'ālihatinā 'Inn ahu Lamina A ž-Ž ālimī na
021-059. گفتند: چه كسى با خدايان ما چنين [معاملهاى] كرده، كه او واقعا از ستمكاران است؟
قَ الُوا مَن ْ فَعَلَ هَذَ‌ا بِآلِهَتِنَا إِنَّ هُ لَمِنَ ا ل ظَّ الِمِينَ
Q ālū Sami`nā Fatan Yadh kuru hum Yuq ā lu Lahu~ 'Ib rā hī mu
021-060. گفتند: شنيديم جوانى از آنها [به بدى] ياد مىكرد، كه به او ابراهيم گفته مىشود.
قَ الُوا سَمِعْنَا فَتى ً يَذْكُرُهُمْ يُقَ ا لُ لَهُ~ ُ إِبْ رَ اهِيمُ
Q ālū Fa'tū Bihi `Alá 'A`yuni A n -Nā si La`allahum Yash /hadū na
021-061. گفتند: پس او را در برابر ديدگان مردم بياوريد، باشد كه آنان شهادت دهند.
قَ الُوا فَأْتُو‌ا بِ‍‍هِ عَلَى أَعْيُنِ ا ل نّ َا سِ لَعَلَّهُمْ يَشْهَدُ‌ونَ
Q ālū 'A'an ta Fa`alta Hādh ā Bi'ālihatinā Yā 'Ib rā hī mu
021-062. گفتند: اى ابراهيم، آيا تو با خدايان ما چنين كردى؟
قَ الُو ا أَأَنْ تَ فَعَلْتَ هَذَ‌ا بِآلِهَتِنَا يَاإِبْ رَ اهِيمُ
Q ā la Bal Fa`alahu Kabīru hum Hādh ā Fās'alūhum 'In Kānū Yan ţ iq ū na
021-063. گفت:[نه] بلكه آن را اين بزرگترشان كرده است؛ اگر سخن مىگويند از آنها بپرسيد.
قَ ا لَ بَلْ فَعَلَ‍‍هُ كَبِيرُهُمْ هَذَ‌ا فَاسْأَلُوهُمْ إِن ْ كَانُو‌ا يَن طِ قُ ونَ
Fara ja`ū 'Ilá 'An fusihim Faq ālū 'Inn akum 'An tumu A ž-Ž ālimū na
021-064. پس به خود آمده و [به يكديگر] گفتند: در حقيقت،شما ستمكاريد.
فَرَ جَعُو ا إِلَى أَن فُسِهِمْ فَقَ الُو ا إِنَّ كُمْ أَ‌نْ تُمُ ا ل ظَّ الِمُونَ
Th umm a Nukisū `Alá Ru 'ū sihim Laq ad `Alim ta Mā Hā 'uulā ' Yan ţ iq ū na
021-065. سپس سرافكنده شدند [و گفتند:] قطعا دانستهاى كه اينها سخن نمىگويند.
ثُمّ َ نُكِسُو‌ا عَلَى رُءُ وسِهِمْ لَقَ د ْ عَلِمْتَ مَا هَا ؤُلاَء يَن طِ قُ ونَ
Q ā la 'Afata`budū na Min Dū ni A ll ā hi Mā Lā Yan fa`ukum Sh ay'ā an Wa Lā Yađurru kum
021-066. گفت: آيا جز خدا چيزى را مىپرستيد كه هيچ سود و زيانى به شما نمىرساند؟
قَ ا لَ أَفَتَعْبُدُو نَ مِن ْ دُو نِ ا للَّ هِ مَا لاَ يَن فَعُكُمْ شَيْ ئا ً وَلاَ يَضُ رُّكُمْ
'Uffin Lakum Wa Limā Ta`budū na Min Dū ni A ll ā hi ۖ 'Afalā Ta`q ilū na
021-067. اف بر شما، و بر آنچه غير از خدا مىپرستيد. مگر نمىانديشيد؟
أُفٍّ لَكُمْ وَلِمَا تَعْبُدُو نَ مِن ْ دُو نِ ا للَّ هِ ۖ أَفَلاَ تَعْقِ لُونَ
Q ālū Ĥarr iq ū hu Wa A n ş urū 'Ālihatakum 'In Kun tum Fā`ilī na
021-068. گفتند: اگر كارى مىكنيد، او را بسوزانيد و خدايانتان را يارى دهيد.
قَ الُوا حَرِّقُ و هُ وَا ن صُ رُو ا آلِهَتَكُمْ إِن ْ كُن تُمْ فَاعِلِينَ
Q ulnā Yā Nā ru Kūnī Bardāan Wa Salāmāan `Alá 'Ib rā hī ma
021-069. گفتيم، اى آتش، براى ابراهيم سرد و بىآسيب باش.
قُ لْنَا يَا نَا رُ كُونِي بَرْ‌د‌ا ً وَسَلاَماً عَلَى إِبْ رَ اهِيمَ
Wa 'Arā dū Bihi Kaydāan Faja`alnāhumu A l-'Akh r ī na
021-070. و خواستند به او نيرنگى بزنند، و[لى] آنان را زيانكارترين [مردم] قرار داديم.
وَأَرَ ادُوا بِ‍‍هِ كَيْد‌ا ً فَجَعَلْنَاهُمُ ا لأَخْ سَر ِينَ
Wa Najjaynā hu Wa Lūţ āan 'Ilá A l-'Arđi A llatī Bāra knā Fīhā Lil`ālamī na
021-071. و او و لوط را [براى رفتن] به سوى آن سرزمينى كه براى جهانيان در آن بركت نهاده بوديم رهانيديم.
وَنَجَّيْنَا هُ وَلُوط ا ً إِلَى ا لأَرْضِ ا لَّتِي بَارَ كْنَا فِيهَا لِلْعَالَمِينَ
Wa Wahab nā Lahu~ 'Isĥā q a Wa Ya`q ū ba Nāfilatan ۖ Wa Kullāan Ja`alnā Ş āliĥī na
021-072. و اسحاق و يعقوب را [به عنوان نعمتى] افزون به او بخشوديم؛ و همه را از شايستگان قرار داديم.
وَوَهَبْ نَا لَهُ~ ُ إِسْحَا قَ وَيَعْقُ و بَ نَافِلَة ً ۖ وَكُلاّ ً جَعَلْنَا صَ الِحِينَ
Wa Ja`alnāhum 'A'imm atan Yahdū na Bi'am r inā Wa 'Awĥaynā 'Ilayhim Fi`la A l-Kh r ā ti Wa 'Iq ā ma A ş -Ş alāati Wa 'Ītā 'a A z-Zakāati ۖ Wa Kānū Lanā `Ābidī na
021-073. و آنان را پيشوايانى قرار داديم كه به فرمان ما، هدايت مىكردند. و به ايشان انجام دادن كارهاى نيك، و برپا داشتن نماز، و دادن زكات را وحى كرديم؛و آنان پرستنده ما بودند.
وَجَعَلْنَاهُمْ أَئِمَّ ة ً يَهْدُو نَ بِأَمْر ِنَا وَ‌أَ‌وْحَيْنَ‍‍ا إِلَيْهِمْ فِعْلَ ا لْخَ يْرَ ا تِ وَإِقَ ا مَ ا ل صَّ لاَةِ وَإِيتَا ءَ ا ل زَّكَا ةِ ۖ وَكَانُو‌ا لَنَا عَابِدِينَ
Wa Lūţ āan 'Ātaynā hu Ĥukmāan Wa `Ilmāan Wa Najjaynā hu Mina A l-Q aryati A llatī Kānat Ta`malu A l-Kh ā 'ith a ۗ 'Inn ahum Kānū Q aw ma Saw 'in Fāsiq ī na
021-074. و به لوط حكمت و دانش عطا كرديم؛ و او را از آن شهرى كه [مردمش] كارهاى پليد [جنسى] مىكردند نجات داديم. به راستى آنها گروه بد و منحرفى بودند.
وَلُوط ا ً آتَيْنَا هُ حُكْما ً وَعِلْما ً وَنَجَّيْنَا هُ مِنَ ا لْقَ رْيَةِ ا لَّتِي كَانَتْ تَعْمَلُ ا لْخَ بَا ئِثَ ۗ إِنَّ هُمْ كَانُو‌ا قَ وْ مَ سَوْ ءٍ فَاسِقِ ينَ
Wa 'Ad kh ā hu Fī Ra ĥmatinā ۖ 'Inn ahu Mina A ş -Ş āliĥī na
021-075. و او را در رحمتخويش داخل كرديم؛ زيرا او از شايستگان بود.
وَأَد ْخَ لْنَا هُ فِي رَ حْمَتِنَا ۖ إِنَّ هُ مِنَ ا ل صَّ الِحِينَ
Wa Nūĥāan 'Idh Nādá Min Q ab lu Fāstajab nā Lahu Fanajjaynā hu Wa 'Ahlahu Mina A l-Karbi A l-`Ažī mi
021-076. و نوح را [ياد كن] آنگاه كه پيش از [ساير پيامبران] ندا كرد؛ پس ما او را اجابت كرديم؛ و وى را با خانوادهاش از بلاى بزرگ رهانيديم.
وَنُوحا ً إِ‌ذْ نَا‌دَ‌ى مِن ْ قَ بْ لُ فَاسْتَجَبْ نَا لَهُ فَنَجَّيْنَا هُ وَ‌أَهْلَ‍‍هُ مِنَ ا لْكَرْبِ ا لْعَظِ يمِ
Wa Naş arnā hu Mina A l-Q aw mi A l-Ladh ī na Kadh dh abū Bi'āyātinā ۚ 'Inn ahum Kānū Q aw ma Saw 'in Fa'agh ra q m 'Aj ma`ī na
021-077. و او را در برابر مردمى كه نشانههاى ما را به دروغ گرفته بودند پيروزى بخشيديم. چرا كه آنان مردم بدى بودند؛ پس همه ايشان را غرق كرديم.
وَنَصَ رْنَا هُ مِنَ ا لْقَ وْ مِ ا لَّذِي نَ كَذَّبُو‌ا بِآيَاتِنَ‍‍ا ۚ إِنَّ هُمْ كَانُو‌ا قَ وْ مَ سَوْ ءٍ فَأَغْ رَ قْ نَاهُمْ أَجْ مَعِينَ
Wa Dāwū da Wa Sulaymā na 'Idh Yaĥkumā ni Fī A l-Ĥarth i 'Idh Nafash at Fī hi Gh A l-Q aw mi Wa Kunn ā Liĥukmihim Sh āhidī na
021-078. و داوود و سليمان را [ياد كن] هنگامى كه در باره آن كشتزار كه گوسفندان مردم شبهنگام در آن چريده بودند داورى مىكردند، و [ما] شاهد داورى آنان بوديم.
وَدَاوُو دَ وَسُلَيْمَا نَ إِ‌ذْ يَحْكُمَا نِ فِي ا لْحَرْثِ إِ‌ذْ نَفَشَتْ فِي هِ غَ نَمُ ا لْقَ وْ مِ وَكُنَّ ا لِحُكْمِهِمْ شَاهِدِينَ
Fafahham nāhā Sulaymā na ۚ Wa Kullāan 'Ātaynā Ĥukmāan Wa `Ilmāan ۚ Wa Sakh kh ū da A l-Jibā la Yusabbiĥna Wa A ţ -Ţ ay ra ۚ Wa Kunn ā Fā`ilī na
021-079. پس آن [داورى] را به سليمان فهمانديم؛ و به هر يك [از آن دو] حكمت و دانش عطا كرديم؛ و كوهها را با داوود و پرندگان به نيايش واداشتيم؛ و ما كننده [اين كار] بوديم.
فَفَهَّمْنَاهَا سُلَيْمَا نَ ۚ وَكُلاّ ً آتَيْنَا حُكْما ً وَعِلْما ً ۚ وَسَخَّ رْنَا مَعَ دَاوُو دَ ا لْجِبَا لَ يُسَبِّحْنَ وَا ل طَّ يْ رَ ۚ وَكُنَّ ا فَاعِلِينَ
Wa `Allam nā hu Ş an`ata Labū sin Lakum Lituĥş inakum Min Ba'sikum ۖ Fahal 'An tum Sh ākirū na
021-080. و به [داوود] فن زره [سازى] آموختيم، تا شما را از [خطرات] جنگتان حفظ كند؛ پس آيا شما سپاسگزاريد؟
وَعَلَّمْنَا هُ صَ نْ عَةَ لَبُو سٍ لَكُمْ لِتُحْصِ نَكُمْ مِن ْ بَأْسِكُمْ ۖ فَهَلْ أَ‌نْ تُمْ شَاكِرُ‌ونَ
Wa Lisulaymā na A r-R ī ĥa `Āş ifatan Taj r ī Bi'am r ihi~ 'Ilá A l-'Arđi A llatī Bāra knā Fīhā ۚ Wa Kunn ā Bikulli Sh ay 'in `Ālimī na
021-081. و براى سليمان تند باد را [رام كرديم] كه به فرمان او به سوى سرزمينى كه در آن بركت نهاده بوديم جريان مىيافت. و ما به هر چيزى دانا بوديم.
وَلِسُلَيْمَا نَ ا ل رِّي حَ عَاصِ فَة ً تَجْ ر ِي بِأَمْر ِهِ إِلَى ا لأَرْضِ ا لَّتِي بَارَ كْنَا فِيهَا ۚ وَكُنَّ ا بِكُلِّ شَيْ ءٍ عَالِمِينَ
Wa Mina A sh -Sh ayāţ ī ni Man Yagh ş ū na Lahu Wa Ya`malū na `Amalāan Dū na Dh ālika ۖ Wa Kunn ā Lahum Ĥāfižī na
021-082. و برخى از شياطين بودند كه براى او غواصى و كارهايى غير از آن مىكردند؛ و ما مراقب [حال] آنها بوديم.
وَمِنَ ا ل شَّيَاطِ ي نِ مَن ْ يَغُ وصُ و نَ لَهُ وَيَعْمَلُو نَ عَمَلا ً دُو نَ ذَلِكَ ۖ وَكُنَّ ا لَهُمْ حَافِظِ ينَ
Wa 'Ayyū ba 'Idh Nādá Ra bbahu~ 'Ann ī Massanī A đ-Đ urru Wa 'An ta 'Arĥamu A r-Rā ĥimī na
021-083. و ايوب را [ياد كن] هنگامى كه پروردگارش را ندا داد كه: به من آسيب رسيده است؛ و تويى مهربانترين مهربانان.
وَأَيُّو بَ إِ‌ذْ نَا‌دَ‌ى رَ بَّهُ~ ُ أَنِّ ي مَسَّنِي ا ل ضُّ رُّ وَأَنْ تَ أَ‌رْحَمُ ا ل رَّ احِمِينَ
Fāstajab nā Lahu Fakash afnā Mā Bihi Min Đ urr in ۖ Wa 'Ātaynā hu 'Ahlahu Wa Mith lahum Ma`ahum Ra ĥmatan Min `In dinā Wa Dh ikrá Lil`ābidī na
021-084. پس [دعاى] او را اجابت نموديم؛ و آسيب وارده بر او را برطرف كرديم؛ و كسان او، و نظيرشان را همراه با آنان، [مجددا] به وى عطا كرديم؛ [تا] رحمتى از جانب ما و عبرتى براى عبادت كنندگان [باشد].
فَاسْتَجَبْ نَا لَهُ فَكَشَفْنَا مَا بِ‍‍هِ مِن ْ ضُ رٍّ ۖ وَآتَيْنَا هُ أَهْلَ‍‍هُ وَمِثْلَهُمْ مَعَهُمْ رَ حْمَة ً مِن ْ عِنْ دِنَا وَذِكْرَ ى لِلْعَابِدِينَ
Wa 'Ismā`ī la Wa 'Id r ī sa Wa Dh ā A l-Kifli ۖ Kullun Mina A ş -Ş ābir ī na
021-085. و اسماعيل و ادريس و ذوالكفل را [ياد كن] كه همه از شكيبايان بودند.
وَإِسْمَاعِي لَ وَإِد ْر ِي سَ وَ‌ذَ‌ا ا لْكِفْلِ ۖ كُلٌّ مِنَ ا ل صَّ ابِر ِينَ
Wa 'Ad kh m Fī Ra ĥmatinā ۖ 'Inn ahum Mina A ş -Ş āliĥī na
021-086. و آنان را در رحمتخود داخل نموديم؛ چرا كه ايشان از شايستگان بودند.
وَأَد ْخَ لْنَاهُمْ فِي رَ حْمَتِنَا ۖ إِنَّ هُمْ مِنَ ا ل صَّ الِحِينَ
Wa Dh ā A n -Nū ni 'Idh Dh ahaba Mugh n Fažann a 'An Lan Naq ra `Alay hi Fanādá Fī A ž-Ž ulumā ti 'An Lā 'Ilā ha 'Illā 'An ta Sub ĥānaka 'Inn ī Kun tu Mina A ž-Ž ālimī na
021-087. و ذوالنون را [ياد كن] آنگاه كه خشمگين رفت و پنداشت كه ما هرگز بر او قدرتى نداريم؛ تا در [دل] تاريكيها ندا درداد كه: معبودى جز تو نيست؛ منزهى تو؛ راستى كه من از ستمكاران بودم.
وَ‌ذَ‌ا ا ل نّ ُو نِ إِ‌ذْ ذَهَبَ مُغَ اضِ با ً فَظَ نّ َ أَن ْ لَن ْ نَقْ دِر َ عَلَيْ هِ فَنَا‌دَ‌ى فِي ا ل ظُّ لُمَا تِ أَن ْ لاَ إِلَهَ إِلاَّ أَ‌نْ تَ سُبْ حَانَكَ إِنِّ ي كُن تُ مِنَ ا ل ظَّ الِمِينَ
Fāstajab nā Lahu Wa Najjaynā hu Mina A l-Gh mm i ۚ Wa Kadh alika Nun jī A l-Mu'uminī na
021-088. پس [دعاى] او را برآورده كرديم؛ و او را از اندوه رهانيديم؛ و مؤمنان را [نيز] چنين نجات مىدهيم.
فَاسْتَجَبْ نَا لَهُ وَنَجَّيْنَا هُ مِنَ ا لْغَ مّ ِ ۚ وَكَذَلِكَ نُنْ جِي ا لْمُؤْمِنِينَ
Wa Zakar īyā 'Idh Nādá Ra bbahu Ra bbi Lā Tadh arnī Fardāan Wa 'An ta Kh y ru A l-Wār ith ī na
021-089. و زكريا را [ياد كن] هنگامى كه پروردگار خود را خواند: پروردگارا، مرا تنها مگذار؛ و تو بهترين ارث برندگانى.
وَزَكَر ِيَّا إِ‌ذْ نَا‌دَ‌ى رَ بَّهُ رَ بِّ لاَ تَذَ‌رْنِي فَرْ‌د‌ا ً وَأَنْ تَ خَ يْ رُ ا لْوَار ِثِينَ
Fāstajab nā Lahu Wa Wahab nā Lahu Yaĥyá Wa 'Aş laĥnā Lahu Zawjahu~ ۚ 'Inn ahum Kānū Yusār i`ū na Fī A l-Kh r ā ti Wa Yad `ūnanā Ra gh n Wa Ra habāan ۖ Wa Kānū Lanā Kh sh i`ī na
021-090. پس [دعاى] او را اجابت نموديم؛ و يحيى را بدو بخشيديم؛ و همسرش را براى او شايسته [و آماده حمل] كرديم؛ زيرا آنان، در كارهاى نيك شتاب مىنمودند، و ما را از روى رغبت و بيم مىخواندند، و در برابر ما فروتن بودند.
فَاسْتَجَبْ نَا لَهُ وَوَهَبْ نَا لَهُ يَحْيَى وَأَصْ لَحْنَا لَهُ زَ‌وْجَهُ~ ُ ۚ إِنَّ هُمْ كَانُو‌ا يُسَار ِعُو نَ فِي ا لْخَ يْرَ ا تِ وَيَد ْعُونَنَا رَ غَ با ً وَرَ هَبا ً ۖ وَكَانُو‌ا لَنَا خَ اشِعِينَ
Wa A -Atī 'Aĥş anat Farjahā Fanafakh n Rūĥinā Wa Ja`alnāhā Wa A b nahā 'Āyatan Lil`ālamī na
021-091. و آن [زن را ياد كن] كه خود را پاكدامن نگاه داشت؛ و از روح خويش در او دميديم؛ و او و پسرش را براى جهانيان آيتى قرار داديم.
وَ‌الَّتِ‍‍ي أَحْصَ نَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْ نَا فِيهَا مِن ْ رُ‌وحِنَا وَجَعَلْنَاهَا وَا بْ نَهَا آيَة ً لِلْعَالَمِينَ
'Inn a Hadh ihi~ 'Umm atukum 'Umm atan Wāĥidatan Wa 'Anā Ra bbukum Fā`budū ni
021-092. اين است امتشما كه امتى يگانه است، و منم پروردگار شما؛ پس مرا بپرستيد.
إِنّ َ هَذِهِ أُمَّ تُكُمْ أُمَّ ة ً وَ‌احِدَة ً وَ‌أَنَا رَ بُّكُمْ فَاعْبُدُ‌ونِ
Wa Taq aţ ţ a`ū 'Am ra hum Baynahum ۖ Kullun 'Ilaynā Rā ji`ū na
021-093. و[لى] دينشان را ميان خود پاره پاره كردند. همه به سوى ما بازمىگردند.
وَتَقَ طَّ عُو ا أَمْرَ هُمْ بَيْنَهُمْ ۖ كُلٌّ إِلَيْنَا رَ اجِعُونَ
Faman Ya`mal Mina A ş -Ş āliĥā ti Wa Huwa Mu'uminun Falā Kufr ā na Lisa`yihi Wa 'Inn ā Lahu Kātibū na
021-094. پس هر كه كارهاى شايسته انجام دهد، و مؤمن [هم] باشد، براى تلاش او، ناسپاسى نخواهد بود؛ و ماييم كه به سود او ثبت مىكنيم.
فَمَن ْ يَعْمَلْ مِنَ ا ل صَّ الِحَا تِ وَهُوَ مُؤْمِن‌‍ٌ فَلاَ كُفْرَ ا نَ لِسَعْيِ‍‍هِ وَإِنَّ ا لَهُ كَاتِبُونَ
Wa Ĥar ā mun `Alá Q aryatin 'Ahlaknāhā 'Ann ahum Lā Yarji`ū na
021-095. و بر [مردم] شهرى كه آن را هلاك كردهايم، بازگشتشان [به دنيا] حرام است؛
وَحَرَ ا مٌ عَلَى قَ رْيَةٍ أَهْلَكْنَاهَ‍‍ا أَنَّ هُمْ لاَ يَرْجِعُونَ
Ĥattá 'Idh ā Futiĥat Ya'jū ju Wa Ma'jū ju Wa Hum Min Kulli Ĥadabin Yan silū na
021-096. تا وقتى كه ياجوج و ماجوج [راهشان] گشوده شود، و آنها از هر پشتهاى بتازند؛
حَتَّى إِ‌ذَ‌ا فُتِحَتْ يَأْجُو جُ وَمَأْجُو جُ وَهُمْ مِن ْ كُلِّ حَدَبٍ يَن سِلُونَ
Wāq ra ba A l-Wa`du A l-Ĥaq q u Fa'idh ā Hiya Sh ākh ş atun 'Ab ş ā ru A l-Ladh ī na Kafarū Yā Waylanā Q ad Kunn ā Fī Gh n Min Hādh ā Bal Kunn ā Ž ālimī na
021-097. و وعده حق نزديك گردد. ناگهان ديدگان كسانى كه كفر ورزيدهاند خيره مىشود [و مىگويند:] اى واى بر ما كه از اين [روز] در غفلت بوديم؛ بلكه ما ستمگر بوديم.
وَاقْ تَرَ بَ ا لْوَعْدُ ا لْحَقُّ فَإِ‌ذَ‌ا هِيَ شَاخِ صَ ةٌ أَبْ صَ ا رُ ا لَّذِي نَ كَفَرُ‌و‌ا يَاوَيْلَنَا قَ د ْ كُنَّ ا فِي غَ فْلَةٍ مِن ْ هَذَ‌ا بَلْ كُنَّ ا ظَ الِمِينَ
'Inn akum Wa Mā Ta`budū na Min Dū ni A ll ā hi Ĥaş abu Jahann ama 'An tum Lahā Wa A r idū na
021-098. در حقيقت،شما و آنچه غير از خدا مىپرستيد، هيزم دوزخيد. شما در آن وارد خواهيد شد.
إِنَّ كُمْ وَمَا تَعْبُدُو نَ مِن ْ دُو نِ ا للَّ هِ حَصَ بُ جَهَنَّ مَ أَ‌نْ تُمْ لَهَا وَا ر ِدُونَ
Law Kā na Hā 'uulā ' 'Ālihatan Mā Wara dūhā ۖ Wa Kullun Fīhā Kh ū na
021-099. اگر اينها خدايانى [واقعى] بودند، در آن وارد نمىشدند؛ و حال آنكه جملگى در آن ماندگارند.
لَوْ كَا نَ هَا ؤُلاَء آلِهَة ً مَا وَرَ دُوهَا ۖ وَكُلٌّ فِيهَا خَ الِدُونَ
Lahum Fīhā Zafī r un Wa Hum Fīhā Lā Yasma`ū na
021-100. براى آنها در آنجا نالهاى زار است؛ و در آنجا [چيزى] نمىشنوند.
لَهُمْ فِيهَا زَفِي رٌ وَهُمْ فِيهَا لاَ يَسْمَعُونَ
'Inn a A l-Ladh ī na Sabaq at Lahum Minn ā A l-Ĥusná 'Ūlā 'ika `Anhā Mub `adū na
021-101. بىگمان كسانى كه قبلا از جانب ما به آنان وعده نيكو داده شده است؛ از آن [آتش] دور داشته خواهند شد.
إِنّ َ ا لَّذِي نَ سَبَقَ تْ لَهُمْ مِنَّ ا ا لْحُسْنَى أُ وْلَا ئِكَ عَ‍‌‍نْ هَا مُبْ عَدُونَ
Lā Yasma`ū na Ĥasīsahā ۖ Wa Hum Fī Mā A sh tahat 'An fusuhum Kh ū na
021-102. صداى آن را نمىشنوند، و آنان در ميان آنچه دلهايشان بخواهد، جاودانند.
لاَ يَسْمَعُو نَ حَسِيسَهَا ۖ وَهُمْ فِي مَا ا ن فُسُهُمْ خَ الِدُونَ
Lā Yaĥzunuhumu A l-Faza`u A l-'Akbaru Wa Tatalaq q āhumu A l-Malā 'ikatu Hādh ā Yawmukumu A l-Ladh ī Kun tum Tū`adū na
021-103. دلهره بزرگ آنان را غمگين نمىكند، و فرشتگان از آنها استقبال مىكنند؛ [و به آنان مىگويند:] اين همان روزى است كه به شما وعده مىدادند.
لاَ يَحْزُنُهُمُ ا لْفَزَعُ ا لأَكْبَرُ وَتَتَلَقَّ اهُمُ ا لْمَلاَئِكَةُ هَذَ‌ا يَوْمُكُمُ ا لَّذِي كُن تُمْ تُوعَدُ‌ونَ
Yaw ma Naţ A s-Samā 'a Kaţ ay yi A s-Sijilli Lilkutubi ۚ Kamā Bada'nā 'Awwala Kh q in Nu`īduhu ۚ Wa`dāan `Alaynā ۚ 'Inn ā Kunn ā Fā`ilī na
021-104. روزى كه آسمان را همچون در پيچيدن صفحه نامهها در مى پيچيم؛ همان گونه كه بار نخست آفرينش را آغاز كرديم، دوباره آن را بازمىگردانيم؛ وعدهاى است بر عهده ما كه ما انجامدهنده آنيم.
يَوْ مَ نَطْ وِي ا ل سَّمَا ءَ كَطَ يِّ ا ل سِّجِلِّ لِلْكُتُبِ ۚ كَمَا بَدَ‌أْنَ‍‍ا أَ‌وَّلَ خَ لْق ٍ نُعِيدُهُ ۚ وَعْد‌اً عَلَيْنَ‍‍ا ۚ إِنَّ ا كُنَّ ا فَاعِلِينَ
Wa Laq ad Katab nā Fī A z-Zabū r i Min Ba`di A dh -Dh ikr i 'Ann a A l-'Arđa Yar ith uhā `Ibādiya A ş -Ş āliĥū na
021-105. و در حقيقت، در زبور پس از تورات نوشتيم كه زمين را بندگان شايسته ما به ارث خواهند برد.
وَلَقَ د ْ كَتَبْ نَا فِي ا ل زَّبُو ر ِ مِن ْ بَعْدِ ا ل ذِّكْر ِ أَنّ َ ا لأَرْضَ يَر ِثُهَا عِبَا‌دِيَ ا ل صَّ الِحُونَ
'Inn a Fī Hādh ā Labalāgh n Liq aw min `Ābidī na
021-106. به راستى در اين [امور] براى مردم عبادت پيشه ابلاغى [حقيقى] است.
إِنّ َ فِي هَذَ‌ا لَبَلاَغ ا ً لِقَ وْ مٍ عَابِدِينَ
Wa Mā 'Arsalnā ka 'Illā Ra ĥmatan Lil`ālamī na
021-107. و تو را جز رحمتى براى جهانيان نفرستاديم.
وَمَا أَ‌رْسَلْنَا كَ إِلاَّ رَ حْمَة ً لِلْعَالَمِينَ
Q ul 'Inn amā Yūĥá 'Ilay ya 'Ann amā 'Ilahukum 'Ilahun Wāĥidun ۖ Fahal 'An tum Muslimū na
021-108. بگو: جز اين نيست كه به من وحى مىشود كه خداى شما خدايى يگانه است. پس آيا مسلمان (تسليم دستورات خداوند) مىشويد؟
قُ لْ إِنَّ مَا يُوحَ‍‍ى إِلَيَّ أَنَّ مَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَ‌احِد‌‌ٌ ۖ فَهَلْ أَ‌نْ تُمْ مُسْلِمُونَ
Fa'in Tawallaw Faq ul 'Ādh an tukum `Alá Sawā 'in ۖ Wa 'In 'Ad r ī 'Aq ar ī bun 'Am Ba`ī dun Mā Tū`adū na
021-109. پس اگر روى برتافتند بگو: به [همه] شما به طور يكسان اعلام كردم؛ و نمىدانم آنچه وعده داده شدهايد آيا نزديك است يا دور.
فَإِن ْ تَوَلَّوْ‌ا فَقُ لْ آذَنْ تُكُمْ عَلَى سَوَا ءٍ ۖ وَإِن ْ أَد ْر ِي أَقَ ر ِي بٌ أَمْ بَعِي دٌ مَا تُوعَدُ‌ونَ
'Inn ahu Ya`lamu A l-Jahra Mina A l-Q aw li Wa Ya`lamu Mā Taktumū na
021-110. [آرى] او سخن آشكار را مىداند، و آنچه را پوشيده مىداريد مىداند.
إِنَّ هُ يَعْلَمُ ا لْجَهْرَ مِنَ ا لْقَ وْ لِ وَيَعْلَمُ مَا تَكْتُمُونَ
Wa 'In 'Ad r ī La`allahu Fitnatun Lakum Wa Matā `un 'Ilá Ĥī nin
021-111. و نمىدانم، شايد آن براى شما آزمايشى، و تا چند گاهى [وسيله] برخوردارى باشد.
وَإِن ْ أَد ْر ِي لَعَلَّ‍‍هُ فِتْنَة ٌ لَكُمْ وَمَتَا عٌ إِلَى حِينٍ
Q ā la Ra bbi A ĥkum Bil-Ĥaq q i ۗ Wa Ra bbunā A r-Ra ĥmā nu A l-Musta`ā nu `Alá Mā Taş ifū na
021-112. گفت: پروردگارا، [خودت] به حق داورى كن، و به رغم آنچه وصف مىكنيد، پروردگار ما، همان بخشايشگر دستگير است.
قَ ا لَ رَ بِّ ا حْكُمْ بِا لْحَقِّ ۗ وَرَ بُّنَا ا ل رَّ حْمَنُ ا لْمُسْتَعَا نُ عَلَى مَا تَصِ فُونَ
Toggle thick letters. Toggle to highlight thick letters خصضغطقظ رَ
Toggle thick letters. Most people make the mistake of thickening thin letters in the words that have other (highlighted) thick letter
