Roman Script    Reciting key words            Previous Sūrah    Quraan Index    Home  

12) Sūrat Yūsuf

Printed format

12) سُورَة يُوسُف

Toggle thick letters. Most people make the mistake of thickening thin letters in the words that have other (highlighted) thick letter Toggle to highlight thick letters خصضغطقظ رَ
'Alif-Lām- ۚ Tilka 'Āyātu Al-Kitābi Al-Mubīni 012-001. الف، لام، راء. اين است آيات كتاب روشنگر. أَلِف-لَام-‍رَ‌ا‌ ۚ تِلْكَ ‌آي‍‍َ‍اتُ ‌الْكِت‍‍َ‍ابِ ‌الْمُبِينِ
'Innā 'Anzalnāhu Qur'ānāan `Arabīyāan La`allakum Ta`qilūna 012-002. ما آن را قرآنى عربى نازل كرديم. باشد كه بينديشيد. إِنَّ‍‍ا‌ ‌أَ‌ن‍‍زَلْن‍‍َ‍اهُ قُ‍‍رْ‌آناً‌ عَ‍رَبِيّا‌ ً‌ لَعَلَّكُمْ تَعْ‍‍قِ‍‍لُونَ
Naĥnu Naquşşu `Alayka 'Aĥsana Al-Qaşaşi Bimā 'Awĥaynā 'Ilayka Hādhā Al-Qur'āna Wa 'In Kunta Min Qablihi Lamina Al-Ghāfilīna 012-003. ما نيكوترين سرگذشت را به موجب اين قرآن كه به تو وحى كرديم، بر تو حكايت مى‏كنيم. و تو قطعا پيش از آن از بى‏خبران بودى. نَحْنُ نَ‍‍قُ‍‍صُّ عَلَ‍‍يْ‍‍كَ ‌أَحْسَنَ ‌الْ‍‍قَ‍‍صَ‍‍صِ بِمَ‍‍ا‌ ‌أَ‌وْحَيْنَ‍‍ا‌ ‌إِلَ‍‍يْ‍‍كَ هَذَ‌ا‌ ‌الْ‍‍قُ‍‍رْ‌آنَ ‌وَ‌إِ‌نْ كُ‍‌‍ن‍‍تَ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لِ‍‍هِ لَمِنَ ‌الْ‍‍غَ‍‍افِلِينَ
'Idh Qāla Yūsufu Li'abīhi Yā 'Abati 'Innī Ra'aytu 'Aĥada `Ashara Kawkabāan Wa Ash-Shamsa Wa Al-Qamara Ra'aytuhum Lī Sājidīna 012-004. [ياد كن] زمانى را كه يوسف به پدرش گفت: اى پدر من [در خواب] يازده ستاره را با خورشيد و ماه ديدم. ديدم [آنها] براى من سجده مى‏كنند. إِ‌ذْ‌ قَ‍‍الَ يُوسُفُ لِأَب‍‍ِ‍ي‍‍هِ ي‍‍َ‍ا‌أَبَتِ ‌إِنِّ‍‍ي ‌‍رَ‌أَيْ‍‍تُ ‌أَحَدَ‌ عَشَ‍رَ‌ كَوْكَبا‌ ً‌ ‌وَ‌ال‍‍شَّمْسَ ‌وَ‌الْ‍‍قَ‍‍مَ‍رَ‌ ‌‍رَ‌أَيْتُهُمْ لِي سَاجِدِينَ
Qāla Yā Bunayya Lā Taqşuş Ru'uyā Ka `Alá 'Ikhwatika Fayakīdū Laka ۖ Kaydāan 'Inna Ash-Shayţāna Lil'insāni `Adūwun Mubīnun 012-005. [يعقوب] گفت: اى پسرك من، خوابت را براى برادرانت‏حكايت مكن، كه براى تو نيرنگى مى‏انديشند. زيرا شيطان براى آدمى، دشمنى آشكار است. قَ‍‍الَ يَابُنَيَّ لاَ‌ تَ‍‍قْ‍‍‍‍صُ‍‍صْ ‌رُ‌ؤْي‍‍َ‍اكَ عَلَ‍‍ى‌ ‌إِخْ‍‍وَتِكَ فَيَكِيدُ‌و‌ا‌ لَكَ كَيْد‌ا‌‌ ً‌ ‌إِنَّ ۖ ‌ال‍‍شَّيْ‍‍طَ‍‍انَ لِلإِ‌ن‍‍س‍‍َ‍انِ عَدُ‌وّ‌ٌ‌ مُبِينٌ
Wa Kadhalika Yajtabīka Rabbuka Wa Yu`allimuka Min Ta'wīli Al-'Aĥādīthi Wa Yutimmu Ni`matahu `Alayka Wa `Alá 'Āli Ya`qūba Kamā 'Atammahā `Alá 'Abawayka Min Qablu 'Ibhīma Wa 'Isĥāqa ۚ 'Inna Rabbaka `Alīmun Ĥakīmun 012-006. و اين چنين، پروردگارت تو را برمى‏گزيند، و از تعبير خوابها به تو مى‏آموزد، و نعمتش را بر تو و بر خاندان يعقوب تمام مى‏كند. همان گونه كه قبلا بر پدران تو ابراهيم و اسحاق تمام كرد. در حقيقت پروردگار تو داناى حكيم است. وَكَذَلِكَ يَ‍‍جْ‍‍تَب‍‍ِ‍ي‍‍كَ ‌‍رَبُّكَ ‌وَيُعَلِّمُكَ مِ‍‌‍نْ تَأْ‌و‍ِ‍ي‍‍لِ ‌الأَحَا‌د‍ِ‍ي‍‍ثِ ‌وَيُتِ‍‍مُّ نِعْمَتَ‍‍هُ عَلَ‍‍يْ‍‍كَ ‌وَعَلَ‍‍ى‌ ‌آلِ يَعْ‍‍قُ‍‍وبَ كَمَ‍‍ا‌ ‌أَتَ‍‍مَّ‍‍هَا‌ عَلَ‍‍ى‌ ‌أَبَوَيْ‍‍كَ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لُ ‌إِبْ‍‍‍رَ‌اه‍‍ِ‍ي‍‍مَ ‌وَ‌إِسْح‍‍َ‍اقَ ۚ ‌إِنَّ ‌‍رَبَّكَ عَل‍‍ِ‍ي‍‍مٌ حَكِيمٌ
Laqad Kāna Fī Yūsufa Wa 'Ikhwatihi~ 'Āyātun Lilssā'ilīna 012-007. به راستى در [سرگذشت] يوسف و برادرانش براى پرسندگان عبرتهاست. لَ‍قَ‍‍دْ‌ ك‍‍َ‍انَ فِي يُوسُفَ ‌وَ‌إِخْ‍‍وَتِهِ ‌آي‍‍َ‍ات ٌ‌ لِلسّ‍‍َ‍ائِلِينَ
'Idh Qālū Layūsufu Wa 'Akhūhu 'Aĥabbu 'Ilá 'Abīnā Minnā Wa Naĥnu `Uşbatun 'Inna 'Abānā Lafī Đalālin Mubīnin 012-008. هنگامى كه [برادران او] گفتند: يوسف و برادرش نزد پدرمان از ما كه جمعى نيرومند هستيم دوست ‏داشتنى ‏ترند. قطعا پدر ما در گمراهى آشكارى است. إِ‌ذْ‌ قَ‍‍الُو‌ا‌ لَيُوسُفُ ‌وَ‌أَ‍خُ‍‍وهُ ‌أَحَبُّ ‌إِلَ‍‍ى‌ ‌أَبِينَا‌ مِ‍‍نَّ‍‍ا‌ ‌وَنَحْنُ عُ‍‍صْ‍‍بَة‌‍ٌ‌ ‌إِنَّ ‌أَبَانَا‌ لَفِي ضَ‍‍لاَلٍ‌ مُبِينٍ
Aqtulū Yūsufa 'Awi Aţraĥūhu 'Arđāan Yakhlu Lakum Wajhu 'Abīkum Wa Takūnū Min Ba`dihi Qawmāan Şāliĥīna 012-009. [يكى گفت] يوسف را بكشيد، يا او را به سرزمينى بيندازيد تا توجه پدرتان معطوف شما گردد؛ و پس از او مردمى شايسته باشيد ‍ا‍قْ‍‍تُلُو‌ا‌ يُوسُفَ ‌أَ‌وِ‌ ‌ا‍طْ‍‍‍رَح‍‍ُ‍وهُ ‌أَ‌رْ‍ض‍‍ا‌ ً‌ يَ‍‍خْ‍‍لُ لَكُمْ ‌وَجْ‍‍هُ ‌أَبِيكُمْ ‌وَتَكُونُو‌ا‌ مِ‍‌‍نْ بَعْدِهِ قَ‍‍وْما‌‌ ًصَ‍‍الِحِينَ
Qāla Qā'ilun Minhum Lā Taqtulū Yūsufa Wa 'Alqūhu Fī Ghayābati Al-Jubbi Yaltaqiţhu Ba`đu As-Sayyārati 'In Kuntum Fā`ilīna 012-010. گوينده‏اى از ميان آنان گفت: ‏يوسف را مكشيد. اگر كارى مى‏كنيد او را در نهانخانه چاه بيفكنيد، تا برخى از مسافران او را برگيرند. قَ‍‍الَ قَ‍‍ائِلٌ‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هُمْ لاَ‌ تَ‍‍قْ‍‍تُلُو‌ا‌ يُوسُفَ ‌وَ‌أَلْ‍‍قُ‍‍وهُ فِي غَ‍‍يَابَتِ ‌الْجُبِّ يَلْتَ‍‍قِ‍‍طْ‍‍هُ بَعْ‍‍ضُ ‌ال‍‍سَّيَّا‌‍رَةِ ‌إِ‌نْ كُ‍‌‍ن‍‍تُمْ فَاعِلِينَ
Qālū Yā 'Abānā Mā Laka Lā Ta'mannā `Alá Yūsufa Wa 'Innā Lahu Lanāşūna 012-011. گفتند: اى پدر، تو را چه شده است كه ما را بر يوسف امين نمى‏دانى، در حالى كه ما خيرخواه او هستيم؟ قَ‍‍الُو‌ا‌ ي‍‍َ‍ا‌أَبَانَا‌ مَا‌ لَكَ لاَ‌ تَأْمَ‍‍نَّ‍‍ا‌ عَلَى‌ يُوسُفَ ‌وَ‌إِنَّ‍‍ا‌ لَ‍‍هُ لَنَاصِ‍‍حُونَ
'Arsilhu Ma`anā Ghadāan Yarta` Wa Yal`ab Wa 'Innā Lahu Laĥāfižūna 012-012. فردا او را با ما بفرست تا [در چمن] بگردد و بازى كند، و ما به خوبى نگهبان او خواهيم بود. أَ‌رْسِلْهُ مَعَنَا‌ غَ‍‍د‌ا‌ ً‌ يَرْتَعْ ‌وَيَلْعَ‍‍بْ ‌وَ‌إِنَّ‍‍ا‌ لَ‍‍هُ لَحَافِ‍‍ظُ‍‍ونَ
Qāla 'Innī Layaĥzununī 'An Tadh/habū Bihi Wa 'Akhāfu 'An Ya'kulahu Adh-Dhi'bu Wa 'Antum `Anhu Ghāfilūna 012-013. گفت: اينكه او را ببريد سخت مرا اندوهگين مى‏كند، و مى‏ترسم از او غافل شويد و گرگ او را بخورد. قَ‍‍الَ ‌إِنِّ‍‍ي لَيَحْزُنُنِ‍‍ي ‌أَ‌نْ تَذْهَبُو‌ا‌ بِ‍‍هِ ‌وَ‌أَ‍خَ‍‍افُ ‌أَ‌نْ يَأْكُلَهُ ‌ال‍‍ذِّئْبُ ‌وَ‌أَ‌نْ‍‍تُمْ عَ‍‌‍نْ‍‍هُ غَ‍‍افِلُونَ
Qālū La'in 'Akalahu Adh-Dhi'bu Wa Naĥnu `Uşbatun 'Innā 'Idhāan Lakhāsirūna 012-014. گفتند: اگر گرگ او را بخورد، با اينكه ما گروهى نيرومند هستيم، در آن صورت ما قطعا [مردمى] بى‏مقدار خواهيم بود. قَ‍‍الُو‌ا‌ لَئِ‍‌‍نْ ‌أَكَلَهُ ‌ال‍‍ذِّئْبُ ‌وَنَحْنُ عُ‍‍صْ‍‍بَة‌‍ٌ‌ ‌إِنَّ‍‍ا‌ ‌إِ‌ذ‌ا‌ ً‌ لَ‍‍خَ‍‍اسِرُ‌ونَ
Falammā Dhahabū Bihi Wa 'Ajma`ū 'An Yaj`alūhu Fī Ghayābati Al-Jubbi ۚ Wa 'Awĥaynā 'Ilayhi Latunabbi'annahum Bi'amrihimdhā Wa Hum Lā Yash`urūna 012-015. پس وقتى او را بردند و همداستان شدند تا او را در نهانخانه چاه بگذارند [چنين كردند]. و به او وحى كرديم كه قطعا آنان را از اين كارشان در حالى كه نمى‏دانند، با خبر خواهى كرد. فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌ذَهَبُو‌ا‌ بِ‍‍هِ ‌وَ‌أَجْ‍‍مَعُ‍‍و‌ا‌ ‌أَ‌نْ يَ‍‍جْ‍‍عَل‍‍ُ‍وهُ فِي غَ‍‍يَابَتِ ‌الْجُبِّ ۚ ‌وَ‌أَ‌وْحَيْنَ‍‍ا‌ ‌إِلَ‍‍يْ‍‍هِ لَتُنَبِّئَ‍‍نَّ‍‍هُمْ بِأَمْ‍‍رِهِمْ هَذَ‌ا‌ ‌وَهُمْ لاَ‌ يَشْعُرُ‌ونَ
Wa Jā'ū 'Abāhum `Ishā'an Yabkūna 012-016. و شامگاهان گريان نزد پدر خود [باز] آمدند. وَج‍‍َ‍ا‌ءُ‌و‌ا‌ ‌أَبَاهُمْ عِش‍‍َ‍ا‌ء‌ ً‌ يَ‍‍بْ‍‍كُونَ
Qālū Yā 'Abānā 'Innā Dhahabnā Nastabiqu Wa Taraknā Yūsufa `Inda Matā`inā Fa'akalahu Adh-Dhi'bu ۖ Wa Mā 'Anta Bimu'uminin Lanā Wa Law Kunnā Şādiqīna 012-017. گفتند: اى پدر، ما رفتيم مسابقه دهيم و يوسف را پيش كالاى خود نهاديم، آنگاه گرگ او را خورد. ولى تو ما را هر چند راستگو باشيم باور نمى‏دارى. قَ‍‍الُو‌ا‌ يَ‍‍ا‌ ‌أَبَانَ‍‍ا‌ ‌إِنَّ‍‍ا‌ ‌ذَهَ‍‍بْ‍‍نَا‌ نَسْتَبِ‍‍قُ ‌وَتَ‍رَكْنَا‌ يُوسُفَ عِ‍‌‍نْ‍‍دَ‌ مَتَاعِنَا‌ فَأَكَلَهُ ‌ال‍‍ذِّئْبُ ۖ ‌وَمَ‍‍ا‌ ‌أَ‌نْ‍‍تَ بِمُؤْمِن‍ٍ‌ لَنَا‌ ‌وَلَوْ‌ كُ‍‍نَّ‍‍ا‌ صَ‍‍ا‌دِقِ‍‍ينَ
Wa Jā'ū `Alá Qamīşihi Bidamin Kadhibin ۚ Qāla Bal Sawwalat Lakum 'Anfusukum 'Aman ۖ Faşabrun Jamīlun Wa ۖ Allāhu Al-Musta`ānu `Alá Mā Taşifūna 012-018. و پيراهنش را [آغشته] به خونى دروغين آوردند. [يعقوب] گفت: [نه] بلكه نفس شما كارى [بد] را براى شما آراسته است. اينك صبرى نيكو [براى من بهتر است]، و بر آنچه توصيف مى‏كنيد، خدا يارى‏ده است. وَج‍‍َ‍ا‌ء‍ُ‍‌و‌ا‌ عَلَى‌ قَ‍‍مِي‍‍صِ‍‍هِ بِدَم‌‍ٍ‌ كَذِب‌‍ٍۚ قَ‍‍الَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ ‌أَ‌ن‍‍فُسُكُمْ ‌أَمْر‌ا‌‌ ًۖ فَ‍‍صَ‍‍بْ‍‍ر‌‌ٌ‌ جَم‍‍ِ‍ي‍‍لٌۖ ‌وَ‌اللَّهُ ‌الْمُسْتَع‍‍َ‍انُ عَلَى‌ مَا‌ تَ‍‍صِ‍‍فُونَ
Wa Jā'at Sayyāratun Fa'arsalū Wa Aridahum Fa'adlá Dalwahu ۖ Qāla Yā Bushrá Hādhā Ghulāmun ۚ Wa 'Asarrūhu Biđā`atan Wa ۚ Allāhu `Alīmun Bimā Ya`malūna 012-019. و كاروانى آمد، پس آب ‏آور خود را فرستادند، و دلوش را انداخت گفت: مژده اين يك پسر است. و او را چون كالايى پنهان داشتند. و خدا به آنچه مى‏كردند دانا بود. وَج‍‍َ‍ا‌ءَتْ سَيَّا‌‍رَة‌‍ٌ‌ فَأَ‌رْسَلُو‌ا‌ ‌وَ‌ا‌رِ‌دَهُمْ فَأَ‌دْلَى‌ ‌دَلْوَهُ ۖ قَ‍‍الَ يَا‌ بُشْ‍رَ‌ى‌ هَذَ‌ا‌ غُ‍‍لاَمٌۚ ‌وَ‌أَسَرّ‍ُ‍‌وهُ بِ‍‍ضَ‍‍اعَة ًۚ ‌وَ‌اللَّهُ عَل‍‍ِ‍ي‍‍م‌‍ٌ‌ بِمَا‌ يَعْمَلُونَ
Wa Sharawhu Bithamanin Bakhsin Dahima Ma`dūdatin Wa Kānū Fīhi Mina Az-Zāhidīna 012-020. و او را به بهاى ناچيزى، چند درهم فروختند، و در آن بى‏رغبت بودند. وَشَ‍رَ‌وْهُ بِثَمَن ٍ‌ بَ‍‍خْ‍‍س‌‍ٍ‌ ‌دَ‌‍رَ‌اهِمَ مَعْدُ‌و‌دَةٍ‌ ‌وَكَانُو‌ا‌ ف‍‍ِ‍ي‍‍هِ مِنَ ‌ال‍‍زَّ‌اهِدِينَ
Wa Qāla Al-Ladhī Ashtarāhu Min Mişra Li'imra'atihi~ 'Akrimī Mathwāhu `Asá 'An Yanfa`anā 'Aw Nattakhidhahu Waladāan ۚ Wa Kadhalika Makkannā Liyūsufa Fī Al-'Arđi Wa Linu`allimahu Min Ta'wīli Al-'Aĥādīthi Wa ۚ Allāhu Ghālibun `Alá 'Amrihi Wa Lakinna 'Akthara An-Nāsi Lā Ya`lamūna 012-021. و آن كس كه او را از مصر خريده بود به همسرش گفت: نيكش بدار، شايد به حال ما سود بخشد، يا او را به فرزندى اختيار كنيم. و بدين گونه، ما يوسف را در آن سرزمين مكانت بخشيديم، تا به او تاويل خوابها را بياموزيم. و خدا بر كار خويش چيره است. ولى بيشتر مردم نمى‏دانند. وَ‍قَ‍‍الَ ‌الَّذِي ‌اشْتَ‍رَ‍‌اهُ مِ‍‌‍نْ مِ‍‍صْ‍رَ‌ لِإمْ‍رَ‌أَتِهِ ‌أَكْ‍‍رِمِي مَثْو‍َ‍‌اهُ عَسَ‍‍ى‌ ‌أَ‌نْ يَ‍‌‍ن‍‍فَعَنَ‍‍ا‌ ‌أَ‌وْ‌ نَتَّ‍‍خِ‍‍ذَهُ ‌وَلَد‌ا‌ ًۚ ‌وَكَذَلِكَ مَكَّ‍‍نَّ‍‍ا‌ لِيُوسُفَ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ ‌وَلِنُعَلِّمَ‍‍هُ مِ‍‌‍نْ تَأْ‌و‍ِ‍ي‍‍لِ ‌الأَحَا‌د‍ِ‍ي‍‍ثِ ۚ ‌وَ‌اللَّهُ غَ‍‍الِبٌ عَلَ‍‍ى‌ ‌أَمْ‍‍رِهِ ‌وَلَكِ‍‍نَّ ‌أَكْثَ‍رَ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍اسِ لاَ‌ يَعْلَمُونَ
Wa Lammā Balagha 'Ashuddahu~ 'Ātaynāhu Ĥukmāan Wa `Ilmāan ۚ Wa Kadhalika Naj Al-Muĥsinīna 012-022. و چون به حد رشد رسيد، او را حكمت و دانش عطا كرديم. و نيكوكاران را چنين پاداش مى‏دهيم. وَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ بَلَ‍‍غَ ‌أَشُدَّهُ~ُ ‌آتَيْن‍‍َ‍اهُ حُكْما‌ ً‌ ‌وَعِلْما‌ ًۚ ‌وَكَذَلِكَ نَ‍‍جْ‍‍زِي ‌الْمُحْسِنِينَ
Wa wadat/hu Allatī Huwa Fī Baytihā `An Nafsihi Wa Ghallaqati Al-'Abwāba Wa Qālat Hayta Laka ۚ Qāla Ma`ādha Allāhi ۖ 'Innahu Rabbī 'Aĥsana Mathwāya ۖ 'Innahu Lā Yufliĥu Až-Žālimūna 012-023. و آن [بانو] كه وى در خانه‏اش بود خواست از او كام گيرد؛ و درها را [پياپى] چفت كرد و گفت: بيا كه از آن توام. [يوسف] گفت: پناه بر خدا، او آقاى من است. به من جاى نيكو داده است. قطعا ستمكاران رستگار نمى‏شوند. وَ‌‍رَ‌ا‌وَ‌دَتْهُ ‌الَّتِي هُوَ‌ فِي بَيْتِهَا‌ عَ‍‌‍نْ نَفْسِ‍‍هِ ‌وَ‍‍غَ‍‍لَّ‍‍قَ‍‍تِ ‌الأَبْ‍‍و‍َ‍‌ابَ ‌وَ‍قَ‍‍الَتْ هَ‍‍يْ‍‍تَ لَكَ ۚ قَ‍‍الَ مَع‍‍َ‍ا‌ذَ‌ ‌اللَّ‍‍هِ ۖ ‌إِنَّ‍‍هُ ‌‍رَبِّ‍‍ي ‌أَحْسَنَ مَثْو‍َ‍‌ايَ ۖ ‌إِنَّ‍‍هُ لاَ‌ يُفْلِحُ ‌ال‍‍ظَّ‍‍الِمُونَ
Wa Laqad Hammat Bihi ۖ Wa Hamma Bihā Lawlā 'An Ra'á Burhāna Rabbihi ۚ Kadhālika Linaşrifa `Anhu As-Sū'a Wa Al-Faĥshā'a ۚ 'Innahu Min `Ibādinā Al-Mukhlaşīna 012-024. و در حقيقت، [آن زن] آهنگ وى كرد، و [يوسف نيز] اگر برهان پروردگارش را نديده بود، آهنگ او مى‏كرد. چنين [كرديم] تا بدى و زشتكارى را از او بازگردانيم. چرا كه او از بندگان مخلص ما بود. وَلَ‍قَ‍‍دْ‌ هَ‍‍مَّ‍‍تْ بِ‍‍هِ ۖ ‌وَهَ‍‍مَّ بِهَا‌ لَوْلاَ‌ ‌أَ‌نْ ‌‍رَ‌أَ‌ى‌ بُرْه‍‍َ‍انَ ‌‍رَبِّ‍‍هِ ۚ كَذَلِكَ لِنَ‍‍صْ‍‍رِفَ عَ‍‌‍نْ‍‍هُ ‌ال‍‍سّ‍‍ُ‍و‌ءَ‌ ‌وَ‌الْفَحْش‍‍َ‍ا‌ءَ‌ ۚ ‌إِنَّ‍‍هُ مِ‍‌‍نْ عِبَا‌دِنَا‌ ‌الْمُ‍‍خْ‍‍لَ‍‍صِ‍‍ينَ
Wa Astabaqā Al-Bāba Wa Qaddat Qamīşahu Min Duburin Wa 'Alfayā Sayyidahā Ladá Al-Bābi ۚ Qālat Mā Jazā'u Man 'Arāda Bi'ahlika Sū'āan 'Illā 'An Yusjana 'Aw `Adhābun 'Alīmun 012-025. و آن دو به سوى در بر يكديگر سبقت گرفتند. و [آن زن] پيراهن او را از پشت بدريد. و در آستانه در آقاى آن زن را يافتند. زن گفت: كيفر كسى كه قصد بد به خانواده تو كرده چيست؟ جز اينكه زندانى يا [دچار] عذابى دردناك شود. وَ‌اسْتَبَ‍‍قَ‍‍ا‌ ‌الْب‍‍َ‍ابَ ‌وَ‍قَ‍‍دَّتْ قَ‍‍مِي‍‍صَ‍‍هُ مِ‍‌‍نْ ‌دُبُر‌ٍ‌ ‌وَ‌أَلْفَيَا‌ سَيِّدَهَا‌ لَدَ‌ى‌ ‌الْب‍‍َ‍ابِ ۚ قَ‍‍الَتْ مَا‌ جَز‍َ‍‌ا‌ءُ‌ مَ‍‌‍نْ ‌أَ‌رَ‍‌ا‌دَ‌ بِأَهْلِكَ س‍‍ُ‍و‌ء‌ا‌‌ ً‌ ‌إِلاَّ‌ ‌أَ‌نْ يُسْجَنَ ‌أَ‌وْ‌ عَذ‍َ‍‌ابٌ ‌أَلِيمٌ
Qāla Hiya wadatnī `An Nafsī ۚ Wa Shahida Shāhidun Min 'Ahlihā 'In Kāna Qamīşuhu Qudda Min Qubulin Faşadaqat Wa Huwa Mina Al-Kādhibīna 012-026. [يوسف] گفت: او از من كام خواست. و شاهدى از خانواده آن زن شهادت داد: اگر پيراهن او از جلو چاك خورده، زن راست گفته، و او از دروغگويان است، قَ‍‍الَ هِيَ ‌‍رَ‌ا‌وَ‌دَتْنِي عَ‍‌‍نْ نَفْسِي ۚ ‌وَشَهِدَ‌ شَاهِد‌ٌ‌ مِ‍‌‍نْ ‌أَهْلِهَ‍‍ا‌ ‌إِ‌نْ ك‍‍َ‍انَ قَ‍‍مِي‍‍صُ‍‍هُ قُ‍‍دَّ‌ مِ‍‌‍نْ قُ‍‍بُل‌‍ٍ‌ فَ‍‍صَ‍‍دَ‍قَ‍‍تْ ‌وَهُوَ‌ مِنَ ‌الْكَا‌ذِبِينَ
Wa 'In Kāna Qamīşuhu Qudda Min Duburin Fakadhabat Wa Huwa Mina Aş-Şādiqīna 012-027. و اگر پيراهن او از پشت دريده شده، زن دروغ گفته، و او از راستگويان است. وَ‌إِ‌نْ ك‍‍َ‍انَ قَ‍‍مِي‍‍صُ‍‍هُ قُ‍‍دَّ‌ مِ‍‌‍نْ ‌دُبُر‌‌ٍ‌ فَكَذَبَتْ ‌وَهُوَ‌ مِنَ ‌ال‍‍صَّ‍‍ا‌دِقِ‍‍ينَ
Falammā Ra'á Qamīşahu Qudda Min Duburin Qāla 'Innahu Min Kaydikunna ۖ 'Inna Kaydakunna `Ažīmun 012-028. پس چون [شوهرش] ديد پيراهن او از پشت چاك خورده است گفت: بى‏شك اين از نيرنگ شما [زنان] است، كه نيرنگ شما [زنان] بزرگ است. فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌‍رَ‌أَ‌ى‌ قَ‍‍مِي‍‍صَ‍‍هُ قُ‍‍دَّ‌ مِ‍‌‍نْ ‌دُبُر‌‌ٍقَ‍‍الَ ‌إِنَّ‍‍هُ مِ‍‌‍نْ كَيْدِكُ‍‍نَّ ۖ ‌إِنَّ كَيْدَكُ‍‍نَّ عَ‍‍ظِ‍‍يمٌ
Yūsufu 'A`riđ `An Hādhā ۚ Wa Astaghfirī Lidhanbiki ۖ 'Innaki Kunti Mina Al-Khāţi'īna 012-029. اى يوسف، از اين [پيشامد] روى بگردان؛ و تو [اى زن] براى گناه خود آمرزش بخواه، كه تو از خطاكاران بوده‏اى. يُوسُفُ ‌أَعْ‍‍رِ‍‍ضْ عَ‍‌‍نْ هَذَ‌ا‌ ۚ ‌وَ‌اسْتَ‍‍غْ‍‍فِ‍‍رِي لِذَ‌نْ‍‍بِكِ ۖ ‌إِنَّ‍‍كِ كُ‍‌‍ن‍‍تِ مِنَ ‌الْ‍‍خَ‍‍اطِ‍‍ئ‍‍ِ‍‍ينَ
Wa Qāla Niswatun Al-Madīnati Amra'atu Al-`Azīzi Tuwidu Fatāhā `An Nafsihi ۖ Qad Shaghafahā Ĥubbāan ۖ 'Innā Lanahā Fī Đalālin Mubīnin 012-030. و [دسته‏اى از] زنان در شهر گفتند، زن عزيز از غلام خود كام خواسته، و سخت‏ خاطرخواه او شده است. به راستى ما او را در گمراهى آشكارى مى‏بينيم. وَ‍قَ‍‍الَ نِسْوَة‌‍ٌ‌ فِي ‌الْمَدِينَةِ ‌امْ‍رَ‌أَتُ ‌الْعَز‍ِ‍ي‍‍زِ‌ تُ‍رَ‌ا‌وِ‌دُ‌ فَتَاهَا‌ عَ‍‌‍نْ نَفْسِ‍‍هِ ۖ قَ‍‍دْ‌ شَ‍‍غَ‍‍فَهَا‌ حُبّا‌‌ ًۖ ‌إِنَّ‍‍ا‌ لَنَ‍رَ‌اهَا‌ فِي ضَ‍‍لاَلٍ‌ مُبِينٍ
Falammā Sami`at Bimakrihinna 'Arsalat 'Ilayhinna Wa 'A`tadat Lahunna Muttaka'an Wa 'Ātat Kulla Wāĥidatin Minhunna Sikkīnāan Wa Qālati Akhruj `Alayhinna ۖ Falammā Ra'aynahu~ 'Akbarnahu Wa Qaţţa`na 'Aydiyahunna Wa Qulna Ĥāsha Lillāh Mā Hādhā Bashaan 'In Hādhā 'Illā Malakun Karīmun 012-031. پس چون [همسر عزيز] از مكرشان اطلاع يافت، نزد آنان [كسى] فرستاد و محفلى برايشان آماده ساخت. و به هر يك از آنان [ميوه و] كاردى داد، و [به يوسف] گفت بر آنان درآى. پس چون [زنان] او را ديدند، وى را بس شگرف يافتند و [از شدت هيجان] دستهاى خود را بريدند، و گفتند: منزه است‏ خدا، اين بشر نيست، اين جز فرشته‏اى بزرگوار نيست. فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ سَمِعَتْ بِمَكْ‍‍رِهِ‍‍نَّ ‌أَ‌رْسَلَتْ ‌إِلَيْهِ‍‍نَّ ‌وَ‌أَعْتَدَتْ لَهُ‍‍نَّ مُتَّكَأ‌ ً‌ ‌وَ‌آتَتْ كُلَّ ‌وَ‌احِدَةٍ‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هُ‍‍نَّ سِكِّينا‌ ً‌ ‌وَ‍قَ‍‍الَتِ ‌اخْ‍‍رُجْ عَلَيْهِ‍‍نَّ ۖ فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌‍رَ‌أَيْنَهُ~ُ ‌أَكْبَرْنَ‍‍هُ ‌وَ‍قَ‍‍طَّ‍‍عْنَ ‌أَيْدِيَهُ‍‍نَّ ‌وَ‍قُ‍‍لْنَ ح‍‍َ‍اشَ لِلَّهِ مَا‌ هَذَ‌ا‌ بَشَر‌ا‌‌ ً‌ ‌إِ‌نْ هَذَ‌ا‌ ‌إِلاَّ‌ مَلَك‌‍ٌ‌ كَ‍‍رِيمٌ
Qālat Fadhālikunna Al-Ladhī Lumtunnanī Fīhi ۖ Wa Laqad wadttuhu `An Nafsihi Fāsta`şama ۖ Wa La'in Lam Yaf`al Mā 'Āmuruhu Layusjananna Wa Layakūnāan Mina Aş-Şāghirīna 012-032. [زليخا] گفت اين همان است كه در باره او سرزنشم مى‏كرديد. آرى من از او كام خواستم، و[لى] او خود را نگاه داشت. و اگر آنچه را به او دستور مى‏دهم نكند، قطعا زندانى خواهد شد، و حتما از خوارشدگان خواهد گرديد. قَ‍‍الَتْ فَذَلِكُ‍‍نَّ ‌الَّذِي لُمْتُ‍‍نَّ‍‍نِي ف‍‍ِ‍ي‍‍هِ ۖ ‌وَلَ‍‍قَ‍‍دْ‌ ‌‍رَ‌ا‌وَ‌دتُّ‍‍هُ عَ‍‌‍نْ نَفْسِ‍‍هِ فَاسْتَعْ‍‍صَ‍‍مَ ۖ ‌وَلَئِ‍‌‍نْ لَمْ يَفْعَلْ مَ‍‍ا‌ ‌آمُرُهُ لَيُسْجَنَ‍‍نَّ ‌وَلَيَكُونا‌ ً‌ مِنَ ‌ال‍‍صَّ‍‍اغِ‍‍رِينَ
Qāla Rabbi As-Sijnu 'Aĥabbu 'Ilayya Mimmā Yad`ūnanī 'Ilayhi ۖ Wa 'Illā Taşrif `Annī Kaydahunna 'Aşbu 'Ilayhinna Wa 'Akun Mina Al-Jāhilīna 012-033. [يوسف] گفت: پروردگارا، زندان براى من دوست‏داشتنى‏تر است از آنچه مرا به آن مى‏خوانند. و اگر نيرنگ آنان را از من بازنگردانى، به سوى آنان خواهم گراييد، و از [جمله] نادانان خواهم شد. قَ‍‍الَ ‌‍رَبِّ ‌ال‍‍سِّ‍‍جْ‍‍نُ ‌أَحَبُّ ‌إِلَيَّ مِ‍‍مَّ‍‍ا‌ يَ‍‍دْعُونَنِ‍‍ي ‌إِلَ‍‍يْ‍‍هِ ۖ ‌وَ‌إِلاَّ‌ تَ‍‍صْ‍‍رِفْ عَ‍‍نِّ‍‍ي كَيْدَهُ‍‍نَّ ‌أَ‍صْ‍‍بُ ‌إِلَيْهِ‍‍نَّ ‌وَ‌أَكُ‍‌‍نْ مِنَ ‌الْجَاهِلِينَ
Fāstajāba Lahu Rabbuhu Faşarafa `Anhu Kaydahunna ۚ 'Innahu Huwa As-Samī`u Al-`Alīmu 012-034. پس پروردگارش [دعاى] او را اجابت كرد، و نيرنگ آنان را از او بگردانيد. آرى او شنواى داناست. فَاسْتَج‍‍َ‍ابَ لَ‍‍هُ ‌‍رَبُّ‍‍هُ فَ‍‍صَ‍رَفَ عَ‍‌‍نْ‍‍هُ كَيْدَهُ‍‍نَّ ۚ ‌إِنَّ‍‍هُ هُوَ‌ ‌ال‍‍سَّم‍‍ِ‍ي‍‍عُ ‌الْعَلِيمُ
Thumma Badā Lahum Min Ba`di Mā Ra'aw Al-'Āyāti Layasjununnahu Ĥattá Ĥīnin 012-035. آنگاه پس از ديدن آن نشانه‏ها، به نظرشان آمد كه او را تا چندى به زندان افكنند. ثُ‍‍مَّ بَدَ‌ا‌ لَهُمْ مِ‍‌‍نْ بَعْدِ‌ مَا‌ ‌‍رَ‌أَ‌وُ‌ا‌ ‌الآي‍‍َ‍اتِ لَيَسْجُنُ‍‍نَّ‍‍هُ حَتَّى‌ حِينٍ
Wa Dakhala Ma`ahu As-Sijna Fatayāni ۖ Qāla 'Aĥaduhumā 'Innī 'Anī 'A`şiru Khaman ۖ Wa Qāla Al-'Ākharu 'Innī 'Anī 'Aĥmilu Fawqa Ra'sī Khubzāan Ta'kulu Aţ-Ţayru Minhu ۖ Nabbi'nā Bita'wīlihi~ ۖ 'Innā Narāka Mina Al-Muĥsinīna 012-036. و دو جوان با او به زندان درآمدند. [روزى] يكى از آن دو گفت: من خويشتن را [به خواب] ديدم كه [انگور براى] شراب مى‏فشارم. و ديگرى گفت: من خود را [به خواب] ديدم كه بر روى سرم نان مى‏برم و پرندگان از آن مى‏خورند. به ما از تعبيرش خبر ده، كه ما تو را از نيكوكاران مى‏بينيم. وَ‌دَ‍خَ‍‍لَ مَعَهُ ‌ال‍‍سِّ‍‍جْ‍‍نَ فَتَي‍‍َ‍انِ ۖ قَ‍‍الَ ‌أَحَدُهُمَ‍‍ا‌ ‌إِنِّ‍‍ي ‌أَ‌‍رَ‌انِ‍‍ي ‌أَعْ‍‍صِ‍‍ر‍ُ‍‌ خَ‍‍مْر‌ا‌ ًۖ ‌وَ‍قَ‍‍الَ ‌الآ‍‍خَ‍‍رُ‌ ‌إِنِّ‍‍ي ‌أَ‌‍رَ‌انِ‍‍ي ‌أَحْمِلُ فَ‍‍وْ‍قَ ‌‍رَ‌أْسِي خُ‍‍بْ‍‍ز‌ا‌‌ ً‌ تَأْكُلُ ‌ال‍‍طَّ‍‍يْ‍‍رُ‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هُ ۖ نَبِّئْنَا‌ بِتَأْ‌وِيلِهِ ۖ ‌إِنَّ‍‍ا‌ نَ‍رَ‍‌اكَ مِنَ ‌الْمُحْسِنِينَ
Qāla Lā Ya'tīkumā Ţa`āmun Turzaqānihi~ 'Illā Nabba'tukumā Bita'wīlihi Qabla 'An Ya'tiyakumā ۚ Dhālikumā Mimmā `Allamanī Rabbī ۚ 'Innī Taraktu Millata Qawmin Lā Yu'uminūna Billāhi Wa Hum Bil-'Ākhirati Hum Kāfirūna 012-037. گفت غذايى را كه روزى شماست براى شما نمى‏آورند مگر آنكه من از تعبير آن به شما خبر مى‏دهم. پيش از آنكه [تعبير آن] به شما برسد، اين از چيزهايى است كه پروردگارم به من آموخته است. من آيين قومى را كه به خدا اعتقاد ندارند و منكر آخرتند رها كرده‏ام. قَ‍‍الَ لاَ‌ يَأْتِيكُمَا‌ طَ‍‍ع‍‍َ‍ام‌‍ٌ‌ تُرْ‌زَ‍قَ‍‍انِهِ ‌إِلاَّ‌ نَبَّأْتُكُمَا‌ بِتَأْ‌وِيلِ‍‍هِ قَ‍‍بْ‍‍لَ ‌أَ‌نْ يَأْتِيَكُمَا‌ ۚ ‌ذَلِكُمَا‌ مِ‍‍مَّ‍‍ا‌ عَلَّمَنِي ‌‍رَبِّ‍‍ي ۚ ‌إِنِّ‍‍ي تَ‍رَكْتُ مِلَّةَ قَ‍‍وْم‍ٍ‌ لاَ‌ يُؤْمِن‍‍ُ‍ونَ بِ‍اللَّ‍‍هِ ‌وَهُمْ بِ‍الآ‍‍خِ‍رَةِ هُمْ كَافِرُ‌ونَ
Wa Attaba`tu Millata 'Ābā'ī 'Ibhīma Wa 'Isĥāqa Wa Ya`qūba ۚ Mā Kāna Lanā 'An Nushrika Billāhi Min Shay'in ۚ Dhālika Min Fađli Allāhi `Alaynā Wa `Alá An-Nāsi Wa Lakinna 'Akthara An-Nāsi Lā Yashkurūna 012-038. و آيين پدرانم ابراهيم و اسحاق و يعقوب را پيروى نموده‏ام. براى ما سزاوار نيست كه چيزى را شريك خدا كنيم. اين از عنايت‏ خدا بر ما و بر مردم است. ولى بيشتر مردم سپاسگزارى نمى‏كنند. وَ‌اتَّبَعْتُ مِلَّةَ ‌آب‍‍َ‍ائ‍‍ِ‍‍ي ‌إِبْ‍‍‍رَ‌اه‍‍ِ‍ي‍‍مَ ‌وَ‌إِسْح‍‍َ‍اقَ ‌وَيَعْ‍‍قُ‍‍وبَ ۚ مَا‌ ك‍‍َ‍انَ لَنَ‍‍ا‌ ‌أَ‌نْ نُشْ‍‍رِكَ بِ‍اللَّ‍‍هِ مِ‍‌‍نْ شَ‍‍يْء‌‌ٍۚ ‌ذَلِكَ مِ‍‌‍نْ فَ‍‍ضْ‍‍لِ ‌اللَّ‍‍هِ عَلَيْنَا‌ ‌وَعَلَى‌ ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍اسِ ‌وَلَكِ‍‍نَّ ‌أَكْثَ‍رَ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍اسِ لاَ‌ يَشْكُرُ‌ونَ
Şāĥibayi As-Sijni 'A'arbābun Mutafarriqūna Khayrun 'Ami Allāhu Al-Wāĥidu Al-Qahhāru 012-039. اى دو رفيق زندانيم، آيا خدايان پراكنده بهترند يا خداى يگانه مقتدر. يَا‌ صَ‍‍احِبَيِ ‌ال‍‍سِّ‍‍جْ‍‍نِ ‌أَ‌أَ‌رْب‍‍َ‍ابٌ‌ مُتَفَرِّ‍‍قُ‍‍ونَ خَ‍‍يْ‍‍رٌ‌ ‌أَمِ ‌اللَّ‍‍هُ ‌الْوَ‌احِدُ‌ ‌الْ‍‍قَ‍‍هَّا‌رُ
Mā Ta`budūna Min Dūnihi~ 'Illā 'Asmā'an Sammaytumūhā 'Antum Wa 'Ābā'uukum Mā 'Anzala Allāhu Bihā Min Sulţānin ۚ 'Ini Al-Ĥukmu 'Illā Lillāh ۚ 'Amara 'Allā Ta`budū 'Illā 'Īyāhu ۚ Dhālika Ad-Dīnu Al-Qayyimu Wa Lakinna 'Akthara An-Nāsi Lā Ya`lamūna 012-040. شما به جاى او، جز نامهايى [چند] را نمى‏پرستيد كه شما و پدرانتان آنها را نامگذارى كرده‏ايد؛ و خدا دليلى بر [حقانيت] آنها نازل نكرده است. فرمان جز براى خدا نيست. دستور داده كه جز او را نپرستيد. اين است دين درست ولى بيشتر مردم نمى‏دانند. مَا‌ تَعْبُد‍ُ‍‌ونَ مِ‍‌‍نْ ‌دُ‌ونِهِ ‌إِلاَّ‌ ‌أَسْم‍‍َ‍ا‌ء‌‌ ً‌ سَ‍‍مَّ‍‍يْتُمُوهَ‍‍ا‌ ‌أَ‌نْ‍‍تُمْ ‌وَ‌آب‍‍َ‍ا‌ؤُكُمْ مَ‍‍ا‌ ‌أَ‌ن‍‍زَلَ ‌اللَّ‍‍هُ بِهَا‌ مِ‍‌‍نْ سُلْ‍‍طَ‍‍ان‌‍ٍۚ ‌إِنِ ‌الْحُكْمُ ‌إِلاَّ‌ لِلَّهِ ۚ ‌أَمَ‍رَ‌ ‌أَلاَّ‌ تَعْبُدُ‌و‌ا‌ ‌إِلاَّ‌ ‌إِيّ‍‍َ‍اهُ ۚ ‌ذَلِكَ ‌ال‍‍دّ‍ِ‍ي‍‍نُ ‌الْ‍‍قَ‍‍يِّمُ ‌وَلَكِ‍‍نَّ ‌أَكْثَ‍رَ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍اسِ لاَ‌ يَعْلَمُونَ
Şāĥibayi As-Sijni 'Ammā 'Aĥadukumā Fayasqī Rabbahu Khaman ۖ Wa 'Ammā Al-'Ākharu Fayuşlabu Fata'kulu Aţ-Ţayru Min Ra'sihi ۚ Quđiya Al-'Amru Al-Ladhī Fīhi Tastaftiyāni 012-041. اى دو رفيق زندانيم، اما يكى از شما به آقاى خود باده مى‏نوشاند، و اما ديگرى به دار آويخته مى‏شود، و پرندگان از [مغز] سرش مى‏خورند. امرى كه شما دو تن از من جويا شديد تحقق يافت. يَا‌ صَ‍‍احِبَيِ ‌ال‍‍سِّ‍‍جْ‍‍نِ ‌أَمَّ‍‍ا‌ ‌أَحَدُكُمَا‌ فَيَسْ‍‍قِ‍‍ي ‌‍رَبَّ‍‍هُ خَ‍‍مْر‌ا‌ ًۖ ‌وَ‌أَمَّ‍‍ا‌ ‌الآ‍‍خَ‍‍رُ‌ فَيُ‍‍صْ‍‍لَبُ فَتَأْكُلُ ‌ال‍‍طَّ‍‍يْ‍‍رُ‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَ‌أْسِ‍‍هِ ۚ قُ‍‍ضِ‍‍يَ ‌الأَمْرُ‌ ‌الَّذِي ف‍‍ِ‍ي‍‍هِ تَسْتَفْتِيَانِ
Wa Qāla Lilladhī Žanna 'Annahu Nājin Minhumā Adhkurnī `Inda Rabbika Fa'ansāhu Ash-Shayţānu Dhikra Rabbihi Falabitha Fī As-Sijni Biđ`a Sinīna 012-042. و [يوسف] به آن كس از آن دو كه گمان مى‏كرد خلاص مى‏شود گفت: مرا نزد آقاى خود به ياد آور. و[لى] شيطان يادآورى به آقايش را از ياد او برد. در نتيجه چند سالى در زندان ماند. وَ‍قَ‍‍الَ لِلَّذِي ظَ‍‍نَّ ‌أَنَّ‍‍هُ ن‍‍َ‍اجٍ‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هُمَا‌ ‌ا‌ذْكُرْنِي عِ‍‌‍نْ‍‍دَ‌ ‌‍رَبِّكَ فَأَ‌ن‍‍س‍‍َ‍اهُ ‌ال‍‍شَّيْ‍‍طَ‍‍انُ ‌ذِكْ‍رَ‌ ‌‍رَبِّ‍‍هِ فَلَبِثَ فِي ‌ال‍‍سِّ‍‍جْ‍‍نِ بِ‍‍ضْ‍‍عَ سِنِينَ
Wa Qāla Al-Maliku 'Innī 'Ará Sab`a Baqarātin Simānin Ya'kuluhunna Sab`un `Ijāfun Wa Sab`a Sunbulātin Khrin Wa 'Ukharaۖ Bisātin Yā 'Ayyuhā Al-Mala'u 'Aftūnī Fī Ru'uyā Ya 'In Kuntum Lilrru'uyā Ta`burūna 012-043. و پادشاه [مصر] گفت: من [در خواب] ديدم هفت گاو فربه است كه هفت [گاو] لاغر آنها را مى‏خورند، و هفت‏ خوشه سبز، و [هفت‏خوشه] خشگيده ديگر؛ اى سران قوم، اگر خواب تعبير مى‏كنيد در باره خواب من به من نظر دهيد. وَ‍قَ‍‍الَ ‌الْمَلِكُ ‌إِنِّ‍‍ي ‌أَ‌‍رَ‌ى‌ سَ‍‍بْ‍‍عَ بَ‍‍قَ‍رَ‍‌ات‌‍ٍ‌ سِم‍‍َ‍انٍ‌ يَأْكُلُهُ‍‍نَّ سَ‍‍بْ‍‍عٌ عِج‍‍َ‍افٌ‌ ‌وَسَ‍‍بْ‍‍عَ سُ‍‌‍نْ‍‍بُلاَتٍ خُ‍‍ضْ‍‍ر‌ٍ‌ ‌وَ‌أُ‍خَ‍رَ‌ يَابِس‍‍َ‍اتٍۖ ي‍‍َ‍ا‌أَيُّهَا‌ ‌الْمَلَأُ‌ ‌أَفْتُونِي فِي ‌رُ‌ؤْي‍‍َ‍ايَ ‌إِ‌نْ كُ‍‌‍ن‍‍تُمْ لِ‍‍ل‍‍رُّ‌ؤْيَا‌ تَعْبُرُ‌ونَ
Qālū 'Ađghāthu 'Aĥlāmin ۖ Wa Mā Naĥnu Bita'wīli Al-'Aĥlāmi Bi`ālimīna 012-044. گفتند خوابهايى است پريشان، و ما به تعبير خوابهاى آشفته دانا نيستيم. قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌أَ‍ضْ‍‍غَ‍‍اثُ ‌أَحْلاَمٍۖ ‌وَمَا‌ نَحْنُ بِتَأْ‌و‍ِ‍ي‍‍لِ ‌الأَحْلاَمِ بِعَالِمِينَ
Wa Qāla Al-Ladhī Najā Minhumā Wa Aiddakara Ba`da 'Ummatin 'Anā 'Unabbi'ukum Bita'wīlihi Fa'arsilūni 012-045. و آن كس از آن دو [زندانى] كه نجات يافته، و پس از چندى [يوسف را] به خاطر آورده بود گفت: مرا به [زندان] بفرستيد، تا شما را از تعبير آن خبر دهم. وَ‍قَ‍‍الَ ‌الَّذِي نَجَا‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هُمَا‌ ‌وَ‌ا‍ِ‍‌دَّكَ‍رَ‌ بَعْدَ‌ ‌أُمَّ‍‍ةٍ ‌أَنَ‍‍ا‌ ‌أُنَبِّئُكُمْ بِتَأْ‌وِيلِ‍‍هِ فَأَ‌رْسِلُونِ
Yūsufu 'Ayyuhā Aş-Şiddīqu 'Aftinā Fī Sab`i Baqarātin Simānin Ya'kuluhunna Sab`un `Ijāfun Wa Sab`i Sunbulātin Khrin Wa 'Ukhara Yā Bisātin La`allī 'Arji`u 'Ilá An-Nāsi La`allahum Ya`lamūna 012-046. اى يوسف، اى مرد راستگوى، در باره [اين خواب كه] هفت گاو فربه هفت [گاو] لاغر آنها را مى‏خورند، و هفت‏ خوشه سبز، و [هفت‏خوشه] خشگيده ديگر، به ما نظر ده، تا به سوى مردم برگردم، شايد آنان [تعبيرش را] بدانند يُوسُفُ ‌أَيُّهَا‌ ‌ال‍‍صِّ‍‍دّ‍ِ‍ي‍‍قُ ‌أَفْتِنَا‌ فِي سَ‍‍بْ‍‍عِ بَ‍‍قَ‍رَ‍‌ات‌‍ٍ‌ سِم‍‍َ‍انٍ‌ يَأْكُلُهُ‍‍نَّ سَ‍‍بْ‍‍عٌ عِج‍‍َ‍افٌ‌ ‌وَسَ‍‍بْ‍‍عِ سُ‍‌‍نْ‍‍بُلاَتٍ خُ‍‍ضْ‍‍ر‌ٍ‌ ‌وَ‌أُ‍خَ‍رَ‌ يَابِس‍‍َ‍ات‍ٍ‌ لَعَلِّ‍‍ي ‌أَ‌رْجِعُ ‌إِلَى‌ ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍اسِ لَعَلَّهُمْ يَعْلَمُونَ
Qāla Tazra`ūna Sab`a Sinīna Da'abāan Famā Ĥaşadtum Fadharūhu Fī Sunbulihi~ 'Illā Qalīlāan Mimmā Ta'kulūna 012-047. گفت: هفت ‏سال پى در پى مى‏كاريد، و آنچه را درويديد، جز اندكى را كه مى‏خوريد، در خوشه‏اش واگذاريد قَ‍‍الَ تَزْ‌‍رَع‍‍ُ‍ونَ سَ‍‍بْ‍‍عَ سِن‍‍ِ‍ي‍‍نَ ‌دَ‌أَبا‌‌ ً‌ فَمَا‌ حَ‍‍صَ‍‍دْتُمْ فَذَ‌ر‍ُ‍‌وهُ فِي سُ‍‌‍نْ‍‍بُلِهِ ‌إِلاَّ‌ قَ‍‍لِيلا‌ ً‌ مِ‍‍مَّ‍‍ا‌ تَأْكُلُونَ
Thumma Ya'tī Min Ba`di Dhālika Sab`un Shidādun Ya'kulna Mā Qaddamtum Lahunna 'Illā Qalīlāan Mimmā Tuĥşinūna 012-048. آنگاه پس از آن، هفت‏ سال سخت مى‏آيد، كه آنچه را براى آن [سالها] از پيش نهاده‏ايد، جز اندكى را كه ذخيره مى‏كنيد، همه را خواهند خورد ثُ‍‍مَّ يَأْتِي مِ‍‌‍نْ بَعْدِ‌ ‌ذَلِكَ سَ‍‍بْ‍‍ع‌‍ٌ‌ شِد‍َ‍‌ا‌د‌ٌ‌ يَأْكُلْنَ مَا‌ قَ‍‍دَّمْتُمْ لَهُ‍‍نَّ ‌إِلاَّ‌ قَ‍‍لِيلا‌ ً‌ مِ‍‍مَّ‍‍ا‌ تُحْ‍‍صِ‍‍نُونَ
Thumma Ya'tī Min Ba`di Dhālika `Āmun Fīhi Yughāthu An-Nāsu Wa Fīhi Ya`şirūna 012-049. آنگاه پس از آن، سالى فرا مى‏رسد كه به مردم در آن [سال] باران مى‏رسد، و در آن آب ميوه مى‏گيرند. ثُ‍‍مَّ يَأْتِي مِ‍‌‍نْ بَعْدِ‌ ‌ذَلِكَ ع‍‍َ‍ام‌‍ٌ‌ ف‍‍ِ‍ي‍‍هِ يُ‍‍غَ‍‍اثُ ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍اسُ ‌وَف‍‍ِ‍ي‍‍هِ يَعْ‍‍صِ‍‍رُ‌ونَ
Wa Qāla Al-Maliku A'tūnī Bihi ۖ Falammā Jā'ahu Ar-Rasūlu Qāla Arji` 'Ilá Rabbika Fās'alhu Mā Bālu An-Niswati Al-Lātī Qaţţa`na 'Aydiyahunna ۚ 'Inna Rabbī Bikaydihinna `Alīmun 012-050. و پادشاه گفت، او را نزد من آوريد. پس هنگامى كه آن فرستاده نزد وى آمد [يوسف] گفت: نزد آقاى خويش برگرد و از او بپرس، كه حال آن زنانى كه دستهاى خود را بريدند چگونه است؟ زيرا پروردگار من به نيرنگ آنان آگاه است. وَ‍قَ‍‍الَ ‌الْمَلِكُ ‌ائْتُونِي بِ‍‍هِ ۖ فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ج‍‍َ‍ا‌ءَهُ ‌ال‍رَّس‍‍ُ‍ولُ قَ‍‍الَ ‌ا‌رْجِعْ ‌إِلَى‌ ‌‍رَبِّكَ فَاسْأَلْهُ مَا‌ ب‍‍َ‍الُ ‌ال‍‍نِّ‍‍سْوَةِ ‌ال‍‍لاَّتِي قَ‍‍طَّ‍‍عْنَ ‌أَيْدِيَهُ‍‍نَّ ۚ ‌إِنَّ ‌‍رَبِّي بِكَيْدِهِ‍‍نَّ عَلِيمٌ
Qāla Mā Khaţbukunna 'Idh wadttunna Yūsufa `An Nafsihi ۚ Qulna Ĥāsha Lillāh Mā `Alimnā `Alayhi Min Sū'in ۚ Qālati Amra'atu Al-`Azīzi Al-'Āna Ĥaşĥaşa Al-Ĥaqqu 'Anā wadttuhu `An Nafsihi Wa 'Innahu Lamina Aş-Şādiqīna 012-051. [پادشاه] گفت: وقتى از يوسف كام [مى]خواستيد چه منظور داشتيد؟ زنان گفتند: منزهاست‏ خدا. ما گناهى بر او نمى‏دانيم. همسر عزيز گفت: اكنون حقيقت آشكار شد. من [بودم كه] از او كام خواستم، و بى‏شك او از راستگويان است. قَ‍‍الَ مَا‌ خَ‍‍طْ‍‍بُكُ‍‍نَّ ‌إِ‌ذْ‌ ‌‍رَ‌ا‌وَ‌دتُّ‍‍نَّ يُوسُفَ عَ‍‌‍نْ نَفْسِ‍‍هِ ۚ قُ‍‍لْنَ ح‍‍َ‍اشَ لِلَّهِ مَا‌ عَلِمْنَا‌ عَلَ‍‍يْ‍‍هِ مِ‍‌‍نْ س‍‍ُ‍و‌ء‌‌ٍۚ قَ‍‍الَتِ ‌امْ‍رَ‌أَتُ ‌الْعَز‍ِ‍ي‍‍زِ‌ ‌الآنَ حَ‍‍صْ‍‍حَ‍‍صَ ‌الْحَ‍‍قُّ ‌أَنَا‌ ‌‍رَ‌ا‌وَ‌دتُّ‍‍هُ عَ‍‌‍نْ نَفْسِ‍‍هِ ‌وَ‌إِنَّ‍‍هُ لَمِنَ ‌ال‍‍صَّ‍‍ا‌دِقِ‍‍ينَ
Dhālika Liya`lama 'Annī Lam 'Akhunhu Bil-Ghaybi Wa 'Anna Allāha Lā Yahdī Kayda Al-Khā'inīna 012-052. [يوسف گفت] اين [درخواست اعاده حيثيت] براى آن بود كه [عزيز] بداند من در نهان به او خيانت نكردم. و خدا نيرنگ خائنان را به جايى نمى‏رساند. ذَلِكَ لِيَعْلَمَ ‌أَنِّ‍‍ي لَمْ ‌أَ‍خُ‍‍‌‍نْ‍‍هُ بِ‍الْ‍‍غَ‍‍يْ‍‍بِ ‌وَ‌أَنَّ ‌اللَّ‍‍هَ لاَ‌ يَهْدِي كَ‍‍يْ‍‍دَ‌ ‌الْ‍‍خَ‍‍ائِنِينَ
Wa Mā 'Ubarri'u Nafsī ۚ 'Inna An-Nafsa La'ammāratun Bis-Sū'i 'Illā Mā Raĥima Rabbī ۚ 'Inna Rabbī Ghafūrun Raĥīmun 012-053. و من نفس خود را تبرئه نمى‏كنم؛ چرا كه نفس قطعا به بدى امر مى‏كند، مگر كسى را كه خدا رحم كند. زيرا پروردگار من، آمرزنده مهربان است. وَمَ‍‍ا‌ ‌أُبَرِّئُ نَفْسِ‍‍ي ۚ ‌إِنَّ ‌ال‍‍نَّ‍‍فْسَ لَأَمَّ‍‍ا‌‍رَة‌‍ٌ‌ بِ‍ال‍‍سّ‍‍ُ‍و‌ءِ‌ ‌إِلاَّ‌ مَا‌ ‌‍رَحِمَ ‌‍رَبِّ‍‍ي ۚ ‌إِنَّ ‌‍رَبِّي غَ‍‍ف‍‍ُ‍و‌ر‌ٌ‌ ‌‍رَحِيمٌ
Wa Qāla Al-Maliku A'tūnī Bihi~ 'Astakhlişhu Linafsī ۖ Falammā Kallamahu Qāla 'Innaka Al-Yawma Ladaynā Makīnun 'Amīnun 012-054. و پادشاه گفت: او را نزد من آوريد تا وى را خاص خود كنم. پس چون با او سخن راند گفت، تو امروز نزد ما با منزلت و امين هستى. وَ‍قَ‍‍الَ ‌الْمَلِكُ ‌ائْتُونِي بِهِ ‌أَسْتَ‍‍خْ‍‍لِ‍‍صْ‍‍هُ لِنَفْسِي ۖ فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ كَلَّمَ‍‍هُ قَ‍‍الَ ‌إِنَّ‍‍كَ ‌الْيَ‍‍وْمَ لَدَيْنَا‌ مَك‍‍ِ‍ي‍‍نٌ ‌أَمِينٌ
Qāla Aj`alnī `Alá Khazā'ini Al-'Arđi ۖ 'Innī Ĥafīžun `Alīmun 012-055. [يوسف] گفت: مرا بر خزانه‏هاى اين سرزمين بگمار كه من نگهبانى دانا هستم. قَ‍‍الَ ‌اجْ‍‍عَلْنِي عَلَى‌ خَ‍‍ز‍َ‍‌ائِنِ ‌الأَ‌رْ‍ضِ ۖ ‌إِنِّ‍‍ي حَف‍‍ِ‍ي‍‍ظٌ عَلِيمٌ
Wa Kadhalika Makkannā Liyūsufa Fī Al-'Arđi Yatabawwa'u Minhā Ĥaythu Yashā'u ۚ Nuşību Biraĥmatinā Man Nashā'u ۖ Wa Lā Nuđī`u 'Ajra Al-Muĥsinīna 012-056. و بدين گونه، يوسف را در سرزمين [مصر] قدرت داديم، كه در آن هر جا كه مى خواست‏سكونت مى‏كرد. هر كه را بخواهيم، به رحمت‏ خود مى‏رسانيم، و اجر نيكوكاران را تباه نمى‏سازيم. وَكَذَلِكَ مَكَّ‍‍نَّ‍‍ا‌ لِيُوسُفَ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ يَتَبَوَّ‌أُ‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ حَ‍‍يْ‍‍ثُ يَش‍‍َ‍ا‌ءُ‌ ۚ نُ‍‍صِ‍‍ي‍‍بُ بِ‍رَحْمَتِنَا‌ مَ‍‌‍نْ نَش‍‍َ‍ا‌ءُ‌ ۖ ‌وَلاَ‌ نُ‍‍ضِ‍‍ي‍‍عُ ‌أَجْ‍‍‍رَ‌الْمُحْسِنِينَ
Wa La'ajru Al-'Ākhirati Khayrun Lilladhīna 'Āmanū Wa Kānū Yattaqūna 012-057. و البته اجر آخرت، براى كسانى كه ايمان آورده و پرهيزگارى مى‏نمودند بهتر است. وَلَأَجْ‍‍رُ‌ ‌الآ‍‍خِ‍رَةِ خَ‍‍يْ‍‍ر‌ٌ‌ لِلَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌آمَنُو‌ا‌ ‌وَكَانُو‌ا‌ يَتَّ‍‍قُ‍‍ونَ
Wa Jā'a 'Ikhwatu Yūsufa Fadakhalū `Alayhi Fa`arafahum Wa Hum Lahu Munkirūna 012-058. و برادران يوسف آمدند و بر او وارد شدند. [او] آنان را شناخت ولى آنان او را نشناختند. وَج‍‍َ‍ا‌ءَ‌ ‌إِخْ‍‍وَةُ يُوسُفَ فَدَ‍خَ‍‍لُو‌ا‌ عَلَ‍‍يْ‍‍هِ فَعَ‍رَفَهُمْ ‌وَهُمْ لَ‍‍هُ مُ‍‌‍ن‍‍كِرُ‌ونَ
Wa Lammā Jahhazahum Bijahāzihim Qāla A'tūnī Bi'akhin Lakum Min 'Abīkum ۚ 'Alā Tarawna 'Annī 'Ūfī Al-Kayla Wa 'Anā Khayru Al-Munzilīna 012-059. و چون آنان را به خوار و بارشان مجهز كرد گفت: برادر پدرى خود را نزد من آوريد. مگر نمى‏بينيد كه من پيمانه را تمام مى‏دهم و من بهترين ميزبانانم؟ وَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ جَهَّزَهُمْ بِجَهَا‌زِهِمْ قَ‍‍الَ ‌ائْتُونِي بِأَ‍خ‍‍ٍ‌ لَكُمْ مِ‍‌‍نْ ‌أَبِيكُمْ ۚ ‌أَلاَ‌ تَ‍رَ‌وْنَ ‌أَنِّ‍‍ي ‌أ‍ُ‍‌وفِي ‌الْكَ‍‍يْ‍‍لَ ‌وَ‌أَنَا‌ خَ‍‍يْ‍‍رُ‌ ‌الْمُ‍‌‍ن‍‍زِلِينَ
Fa'in Lam Ta'tūnī Bihi Falā Kayla Lakum `Indī Wa Lā Taqrabūni 012-060. پس اگر او را نزد من نياورديد براى شما نزد من پيمانه‏اى نيست، و به من نزديك نشويد. فَإِ‌نْ لَمْ تَأْتُونِي بِ‍‍هِ فَلاَ‌ كَ‍‍يْ‍‍لَ لَكُمْ عِ‍‌‍ن‍‍دِي ‌وَلاَ‌ تَ‍‍قْ‍‍‍رَبُونِ
Qālū Sanuwidu `Anhu 'Abāhu Wa 'Innā Lafā`ilūna 012-061. گفتند او را با نيرنگ از پدرش خواهيم خواست، و محققا اين كار را خواهيم كرد. قَ‍‍الُو‌ا‌ سَنُ‍رَ‌ا‌وِ‌دُ‌ عَ‍‌‍نْ‍‍هُ ‌أَب‍‍َ‍اهُ ‌وَ‌إِنَّ‍‍ا‌ لَفَاعِلُونَ
Wa Qāla Lifityānihi Aj`alū Biđā`atahumRiĥālihim La`allahum Ya`rifūnahā 'Idhā Anqalabū 'Ilá 'Ahlihim La`allahum Yarji`ūna 012-062. و [يوسف] به غلامان خود گفت‏سرمايه‏هاى آنان را در بارهايشان بگذاريد، شايد وقتى به سوى خانواده خود برمى‏گردند آن را بازيابند؛ اميد كه آنان بازگردند. وَ‍قَ‍‍الَ لِفِتْيَانِهِ ‌اجْ‍‍عَلُو‌ا‌ بِ‍‍ضَ‍‍اعَتَهُمْ فِي ‌رِحَالِهِمْ لَعَلَّهُمْ يَعْ‍‍رِفُونَهَ‍‍ا‌ ‌إِ‌ذَ‌ا‌ ‌ان‍‍قَ‍‍لَبُ‍‍و‌ا‌ ‌إِلَ‍‍ى‌ ‌أَهْلِهِمْ لَعَلَّهُمْ يَرْجِعُونَ
Falammā Raja`ū 'Ilá 'Abīhim Qālū Yā 'Abānā Muni`a Minnā Al-Kaylu Fa'arsil Ma`anā 'Akhānā Naktal Wa 'Innā Lahu Laĥāfižūna 012-063. پس چون به سوى پدر خود بازگشتند گفتند: اى پدر، پيمانه از ما منع شد. برادرمان را با ما بفرست تا پيمانه بگيريم، و ما نگهبان او خواهيم بود. فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌‍رَجَعُ‍‍و‌ا‌ ‌إِلَ‍‍ى‌ ‌أَبِيهِمْ قَ‍‍الُو‌ا‌ يَ‍‍ا‌ ‌أَبَانَا‌ مُنِعَ مِ‍‍نَّ‍‍ا‌ ‌الْكَ‍‍يْ‍‍لُ فَأَ‌رْسِلْ مَعَنَ‍‍ا‌ ‌أَ‍خَ‍‍انَا‌ نَكْتَلْ ‌وَ‌إِنَّ‍‍ا‌ لَ‍‍هُ لَحَافِ‍‍ظُ‍‍ونَ
Qāla Hal 'Āmanukum `Alayhi 'Illā Kamā 'Amintukum `Alá 'Akhīhi Min Qablu ۖ Fa-Allāhu Khayrun Ĥāfižāan ۖ Wa Huwa 'Arĥamu Ar-ĥimīna 012-064. [يعقوب] گفت، آيا همان گونه كه شما را پيش از اين بر برادرش امين گردانيدم بر او امين سازم؟ پس خدا بهترين نگهبان است، و اوست مهربانترين مهربانان. قَ‍‍الَ هَلْ ‌آمَنُكُمْ عَلَ‍‍يْ‍‍هِ ‌إِلاَّ‌ كَمَ‍‍ا‌ ‌أَمِ‍‌‍ن‍‍تُكُمْ عَلَ‍‍ى‌ ‌أَ‍خِ‍‍ي‍‍هِ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لُ ۖ فَاللَّهُ خَ‍‍يْ‍‍رٌ‌ حَافِ‍‍ظ‍‍ا‌ ًۖ ‌وَهُوَ‌ ‌أَ‌رْحَمُ ‌ال‍رَّ‌احِمِينَ
Wa Lammā Fataĥū Matā`ahum Wa Jadū Biđā`atahum Ruddat 'Ilayhim ۖ Qālū Yā 'Abānā Mā Nabghī ۖ Hadhihi Biđā`atunā Ruddat 'Ilaynā ۖ Wa Namīru 'Ahlanā Wa Naĥfažu 'Akhānā Wa Nazdādu Kayla Ba`īrin ۖ Dhālika Kaylun Yasīrun 012-065. و هنگامى كه بارهاى خود را گشودند، دريافتند كه سرمايه‏شان بدانها بازگردانيده شده است گفتند: اى پدر [ديگر] چه مى‏خواهيم، اين سرمايه ماست كه به ما بازگردانيده شده است. قوت خانواده خود را فراهم، و برادرمان را نگهبانى مى‏كنيم، و [با بردن او] يك بار شتر مى‏افزاييم، و اين [پيمانه اضافى نزد عزيز] پيمانه‏اى ناچيز است. وَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ فَتَحُو‌ا‌ مَتَاعَهُمْ ‌وَجَدُ‌و‌ا‌ بِ‍‍ضَ‍‍اعَتَهُمْ ‌رُ‌دَّتْ ‌إِلَيْهِمْ ۖ قَ‍‍الُو‌ا‌ يَ‍‍ا‌ ‌أَبَانَا‌ مَا‌ نَ‍‍بْ‍‍‍‍غِ‍‍ي ۖ هَذِهِ بِ‍‍ضَ‍‍اعَتُنَا‌ ‌رُ‌دَّتْ ‌إِلَيْنَا‌ ۖ ‌وَنَم‍‍ِ‍ي‍‍رُ‌ ‌أَهْلَنَا‌ ‌وَنَحْفَ‍‍ظُ ‌أَ‍خَ‍‍انَا‌ ‌وَنَزْ‌د‍َ‍‌ا‌دُ‌ كَ‍‍يْ‍‍لَ بَع‍‍ِ‍ي‍‍ر‌ٍۖ ‌ذَلِكَ كَ‍‍يْ‍‍لٌ‌ يَسِيرٌ
Qāla Lan 'Ursilahu Ma`akum Ĥattá Tu'utūni Mawthiqāan Mina Allāhi Lata'tunanī Bihi~ 'Illā 'An Yuĥāţa Bikum ۖ Falammā 'Ātawhu Mawthiqahum Qāla Allāhu `Alá Mā Naqūlu Wa Kīlun 012-066. گفت هرگز او را با شما نخواهم فرستاد تا با من با نام خدا پيمان استوارى ببنديد، كه حتما او را نزد من باز آوريد، مگر آنكه گرفتار [حادثه‏اى] شويد. پس چون پيمان خود را با او استوار كردند، [يعقوب] گفت‏:خدا بر آنچه مى‏گوييم وكيل است. قَ‍‍الَ لَ‍‌‍نْ ‌أُ‌رْسِلَ‍‍هُ مَعَكُمْ حَتَّى‌ تُؤْت‍‍ُ‍ونِ مَوْثِ‍‍ق‍‍ا‌ ً‌ مِنَ ‌اللَّ‍‍هِ لَتَأْتُنَنِي بِهِ ‌إِلاَّ‌ ‌أَ‌نْ يُح‍‍َ‍اطَ بِكُمْ ۖ فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌آتَ‍‍وْهُ مَوْثِ‍‍قَ‍‍هُمْ قَ‍‍الَ ‌اللَّ‍‍هُ عَلَى‌ مَا‌ نَ‍‍قُ‍‍ولُ ‌وَكِيلٌ
Wa Qāla Yā Banīya Lā Tadkhulū Min Bābin Wāĥidin Wa Adkhulū Min 'Abwābin Mutafarriqatin ۖ Wa Mā 'Ughnī `Ankum Mina Allāhi Min Shay'in ۖ 'Ini Al-Ĥukmu 'Illā Lillāh ۖ `Alayhi Tawakkaltu ۖ Wa `Alayhi Falyatawakkali Al-Mutawakkilūna 012-067. و گفت: اى پسران من، [همه] از يك دروازه [به شهر] در نياييد، بلكه از دروازه‏هاى مختلف وارد شويد. و من [با اين سفارش] چيزى از [قضاى] خدا را از شما دور نمى‏توانم داشت. فرمان جز براى خدا نيست. بر او توكل كردم، و توکل‏كنندگان بايد بر او توكل كنند. وَ‍قَ‍‍الَ يَا‌ بَنِيَّ لاَ‌ تَ‍‍دْ‍‍خُ‍‍لُو‌ا‌ مِ‍‌‍نْ ب‍‍َ‍ابٍ‌ ‌وَ‌احِد‌ٍ‌ ‌وَ‌ا‌دْ‍‍خُ‍‍لُو‌ا‌ مِ‍‌‍نْ ‌أَبْ‍‍و‍َ‍‌ابٍ‌ مُتَفَرِّ‍‍قَ‍‍ةٍۖ ‌وَمَ‍‍ا‌ ‌أُ‍غْ‍‍نِي عَ‍‌‍ن‍‍كُمْ مِنَ ‌اللَّ‍‍هِ مِ‍‌‍نْ شَ‍‍يْء‌‌ٍۖ ‌إِنِ ‌الْحُكْمُ ‌إِلاَّ‌ لِلَّهِ ۖ عَلَ‍‍يْ‍‍هِ تَوَكَّلْتُ ۖ ‌وَعَلَ‍‍يْ‍‍هِ فَلْيَتَوَكَّلِ ‌الْمُتَوَكِّلُونَ
Wa Lammā Dakhalū Min Ĥaythu 'Amarahum 'Abūhum Mmā Kāna Yughnī `Anhum Mmina Allāhi Min Shay'in 'Illā Ĥājatan Fī Nafsi Ya`qūba Qađāhā ۚ Wa 'Innahu Ladhū `Ilmin Limā `Allamnāhu Wa Lakinna 'Akthara An-Nāsi Lā Ya`lamūna 012-068. و چون همان گونه كه پدرانشان به آنان فرمان داده بود وارد شدند. [اين كار] چيزى را در برابر خدا از آنان برطرف نمى‏كرد، جز اينكه يعقوب نيازى را كه در دلش بود برآورد، و بى‏گمان او، از [بركت] آنچه بدو آموخته بوديم داراى دانشى [فراوان] بود، ولى بيشتر مردم نمى‏دانند. وَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌دَ‍خَ‍‍لُو‌اْ‌ مِ‍‌‍نْ حَ‍‍يْ‍‍ثُ ‌أَمَ‍رَهُمْ ‌أَبُوهُ‍‍م مَّ‍‍ا‌ ك‍‍َ‍انَ يُ‍‍غْ‍‍نِي عَ‍‌‍نْ‍‍هُ‍‍م مِّ‍‍نَ ‌اللَّ‍‍هِ مِ‍‌‍نْ شَ‍‍يْء‌‌ٍ‌ ‌إِلاَّ‌ حَاجَة‌ ً‌ فِي نَفْسِ يَعْ‍‍قُ‍‍وبَ قَ‍‍ضَ‍‍اهَا‌ ۚ ‌وَ‌إِنَّ‍‍هُ لَذُ‌و‌ عِلْم‍ٍ‌ لِمَا‌ عَلَّمْن‍‍َ‍اهُ ‌وَلَكِ‍‍نَّ ‌أَكْثَ‍رَ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍اسِ لاَ‌ يَعْلَمُونَ
Wa Lammā Dakhalū `Alá Yūsufa 'Āwá 'Ilayhi 'Akhāhu ۖ Qāla 'Innī 'Anā 'Akhūka Falā Tabta'is Bimā Kānū Ya`malūna 012-069. و هنگامى كه بر يوسف وارد شدند، برادرش [بنيامين] را نزد خود جاى داد [و] گفت: من برادر تو هستم. بنابراين از آنچه [برادران] مى‏كردند غمگين مباش. وَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌دَ‍خَ‍‍لُو‌ا‌ عَلَى‌ يُوسُفَ ‌آ‌وَ‌ى‌ ‌إِلَ‍‍يْ‍‍هِ ‌أَ‍خَ‍‍اهُ ۖ قَ‍‍الَ ‌إِنِّ‍‍ي ‌أَنَ‍‍ا‌ ‌أَ‍خُ‍‍وكَ فَلاَ‌ تَ‍‍بْ‍‍تَئِسْ بِمَا‌ كَانُو‌ا‌ يَعْمَلُونَ
Falammā Jahhazahum Bijahāzihim Ja`ala As-Siqāyata Fī Raĥli 'Akhīhi Thumma 'Adhdhana Mu'uadhdhinun 'Ayyatuhā Al-`Īru 'Innakum Lasāriqūna 012-070. پس هنگامى كه آنان را به خوار و بارشان مجهز كرد، آبخورى را در بار برادرش نهاد. سپس [به دستور او] ندا كننده‏اى بانگ در داد: اى كاروانيان قطعا شما دزد هستيد. فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ جَهَّزَهُمْ بِجَهَا‌زِهِمْ جَعَلَ ‌ال‍‍سِّ‍‍قَ‍‍ايَةَ فِي ‌‍رَحْلِ ‌أَ‍خِ‍‍ي‍‍هِ ثُ‍‍مَّ ‌أَ‌ذَّنَ مُؤَ‌ذِّنٌ ‌أَيَّتُهَا‌ ‌الْع‍‍ِ‍ي‍‍رُ‌ ‌إِنَّ‍‍كُمْ لَسَا‌رِ‍‍قُ‍‍ونَ
Qālū Wa 'Aqbalū `Alayhimdhā Tafqidūna 012-071. [برادران] در حالى كه به آنان روى كردند گفتند: چه گم كرده‏ايد؟ قَ‍‍الُو‌ا‌ ‌وَ‌أَ‍قْ‍‍بَلُو‌ا‌ عَلَيْهِمْ مَا‌ذَ‌ا‌ تَفْ‍‍قِ‍‍دُ‌ونَ
Qālū Nafqidu Şuwā`a Al-Maliki Wa Liman Jā'a Bihi Ĥimlu Ba`īrin Wa 'Anā Bihi Za`īmun 012-072. گفتند: جام شاه را گم كرده‏ايم. و براى هر كس كه آن را بياورد يك بار شتر خواهد بود. و [متصدى گفت] من ضامن آنم. قَ‍‍الُو‌ا‌ نَفْ‍‍قِ‍‍دُ‌ صُ‍‍و‍َ‍‌اعَ ‌الْمَلِكِ ‌وَلِمَ‍‌‍نْ ج‍‍َ‍ا‌ءَ‌ بِ‍‍هِ حِمْلُ بَع‍‍ِ‍ي‍‍ر‌ٍ‌ ‌وَ‌أَنَا‌ بِ‍‍هِ ‌زَعِيمٌ
Qālū Ta-Allāhi Laqad `Alimtum Mā Ji'nā Linufsida Fī Al-'Arđi Wa Mā Kunnā Sāriqīna 012-073. گفتند، به خدا سوگند شما خوب مى‏دانيد كه ما نيامده‏ايم در اين سرزمين فساد كنيم، و ما دزد نبوده‏ايم. قَ‍‍الُو‌ا‌ تَاللَّهِ لَ‍‍قَ‍‍دْ‌ عَلِمْتُمْ مَا‌ جِئْنَا‌ لِنُفْسِدَ‌ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ ‌وَمَا‌ كُ‍‍نَّ‍‍ا‌ سَا‌رِ‍‍قِ‍‍ينَ
Qālū Famā Jazā'uuhu~ 'In Kuntumdhibīna 012-074. گفتند: پس اگر دروغ بگوييد كيفرش چيست؟ قَ‍‍الُو‌ا‌ فَمَا‌ جَز‍َ‍‌ا‌ؤُهُ~ُ ‌إِ‌نْ كُ‍‌‍ن‍‍تُمْ كَا‌ذِبِينَ
Qālū Jazā'uuhu Man Wujida Fī Raĥlihi Fahuwa Jazā'uuhu ۚ Kadhālika Naj Až-Žālimīna 012-075. گفتند:كيفرش [همان] كسى است كه [جام] در بار او پيدا شود، پس كيفرش خود اوست. ما ستمكاران را اين گونه كيفر مى‏دهيم قَ‍‍الُو‌ا‌ جَز‍َ‍‌ا‌ؤُهُ مَ‍‌‍نْ ‌وُجِدَ‌ فِي ‌‍رَحْلِ‍‍هِ فَهُوَ‌ جَز‍َ‍‌ا‌ؤُهُ ۚ كَذَلِكَ نَ‍‍جْ‍‍زِي ‌ال‍‍ظَّ‍‍الِمِينَ
Fabada'a Bi'aw`iyatihim Qabla Wi`ā'i 'Akhīhi Thumma Astakhrajahā Min Wi`ā'i 'Akhīhi ۚ Kadhālika Kidnā Liyūsufa ۖ Mā Kāna Liya'khudha 'Akhāhu Fī Dīni Al-Maliki 'Illā 'An Yashā'a Allāhu ۚ Narfa`u Darajātin Man Nashā'u ۗ Wa Fawqa Kulli Dhī `Ilmin `Alīmun 012-076. پس [يوسف] به [بازرسى] بارهاى آنان پيش از بار برادرش پرداخت، آنگاه آن را از بار برادرش [بنيامين] در آورد. اين گونه به يوسف شيوه آموختيم [چرا كه] او در آيين پادشاه نمى‏توانست برادرش را بازداشت كند، مگر اينكه خدا بخواهد [و چنين راهى بدو بنمايد]. درجات كسانى را كه بخواهيم بالا مى‏بريم، و فوق هر صاحب دانشى دانشورى است. فَبَدَ‌أَ‌ بِأَ‌وْعِيَتِهِمْ قَ‍‍بْ‍‍لَ ‌وِع‍‍َ‍ا‌ءِ‌ ‌أَ‍خِ‍‍ي‍‍هِ ثُ‍‍مَّ ‌اسْتَ‍‍خْ‍رَجَهَا‌ مِ‍‌‍نْ ‌وِع‍‍َ‍ا‌ءِ‌ ‌أَ‍خِ‍‍ي‍‍هِ ۚ كَذَلِكَ كِ‍‍دْنَا‌ لِيُوسُفَ ۖ مَا‌ ك‍‍َ‍انَ لِيَأْ‍خُ‍‍ذَ‌ ‌أَ‍خَ‍‍اهُ فِي ‌د‍ِ‍ي‍‍نِ ‌الْمَلِكِ ‌إِلاَّ‌ ‌أَ‌نْ يَش‍‍َ‍ا‌ءَ‌ ‌اللَّ‍‍هُ ۚ نَرْفَعُ ‌دَ‌‍رَج‍‍َ‍اتٍ‌ مَ‍‌‍نْ نَش‍‍َ‍ا‌ءُ‌ ۗ ‌وَفَ‍‍وْ‍قَ كُلِّ ‌ذِي عِلْمٍ عَلِيمٌ
Qālū 'In Yasriq Faqad Saraqa 'Akhun Lahu Min Qablu ۚ Fa'asarrahā Yūsufu Fī Nafsihi Wa Lam Yubdihā Lahum ۚ Qāla 'Antum Sharrun Makānāan Wa ۖ Allāhu 'A`lamu Bimā Taşifūna 012-077. گفتند: اگر او دزدى كرده، پيش از اين [نيز] برادرش دزدى كرده است‏. يوسف اين [سخن] را در دل خود پنهان داشت، و آن را برايشان آشكار نكرد. [ولى] گفت: موقعيت‏شما بدتر [از او] ست، و خدا به آنچه وصف مى‏كنيد داناتر است. قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌إِ‌نْ يَسْ‍‍رِ‍قْ فَ‍‍قَ‍‍دْ‌ سَ‍رَقَ ‌أَ‍خ‍ ٌ‌ لَ‍‍هُ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لُ ۚ فَأَسَ‍رَّهَا‌ يُوسُفُ فِي نَفْسِ‍‍هِ ‌وَلَمْ يُ‍‍بْ‍‍دِهَا‌ لَهُمْ ۚ قَ‍‍الَ ‌أَ‌نْ‍‍تُمْ شَرّ‌ٌ‌ مَكَانا‌ ًۖ ‌وَ‌اللَّهُ ‌أَعْلَمُ بِمَا‌ تَ‍‍صِ‍‍فُونَ
Qālū Yā 'Ayyuhā Al-`Azīzu 'Inna Lahu~ 'Abāan Shaykhāan Kabīrāan Fakhudh 'Aĥadanā Makānahu~ ۖ 'Innā Narāka Mina Al-Muĥsinīna 012-078. گفتند: اى عزيز، او پدرى پير سالخورده دارد، بنابراين يكى از ما را به جاى او بگير، كه ما تو را از نيكوكاران مى‏بينيم. قَ‍‍الُو‌ا‌ يَ‍‍ا‌ ‌أَيُّهَا‌ ‌الْعَز‍ِ‍ي‍‍زُ‌ ‌إِنَّ لَهُ~ُ ‌أَبا‌‌ ً‌ شَيْ‍‍خ‍‍ا‌‌ ً‌ كَبِي‍‍ر‌ا‌‌ ً‌ فَ‍‍خُ‍‍ذْ‌ ‌أَحَدَنَا‌ مَكَانَهُ~ُ ۖ ‌إِنَّ‍‍ا‌ نَ‍رَ‍‌اكَ مِنَ ‌الْمُحْسِنِينَ
Qāla Ma`ādha Allāhi 'An Na'khudha 'Illā Man Wajadnā Matā`anā `Indahu~ 'Innā 'Idhāan Lažālimūna 012-079. گفت: پناه به خدا كه جز آن كس را كه كالاى خود را نزد وى يافته‏ايم بازداشت كنيم. زيرا در آن صورت قطعا ستمكار خواهيم بود. قَ‍‍الَ مَع‍‍َ‍ا‌ذَ‌ ‌اللَّ‍‍هِ ‌أَ‌نْ نَأْ‍خُ‍‍ذَ‌ ‌إِلاَّ‌ مَ‍‌‍نْ ‌وَجَ‍‍دْنَا‌ مَتَاعَنَا‌ عِ‍‌‍نْ‍‍دَهُ~ُ ‌إِنَّ‍‍ا‌ ‌إِ‌ذ‌ا‌ ً‌ لَ‍‍ظَ‍‍الِمُونَ
Falammā Astay'asū Minhu Khalaşū Najīyāan ۖ Qāla Kabīruhum 'Alam Ta`lamū 'Anna 'Abākum Qad 'Akhadha `Alaykum Mawthiqāan Mina Allāhi Wa Min Qablu Mā Farraţtum Fī Yūsufa ۖ Falan 'Abraĥa Al-'Arđa Ĥattá Ya'dhana Lī 'Abī 'Aw Yaĥkuma Allāhu Lī ۖ Wa Huwa Khayru Al-Ĥākimīna 012-080. پس چون از او نوميد شدند، رازگويان كنار كشيدند. بزرگشان گفت مگر نمى‏دانيد كه پدرتان با نام خدا پيمانى استوار از شما گرفته است. و قبلا [هم] در باره يوسف تقصير كرديد. هرگز از اين سرزمين نمى‏روم تا پدرم به من اجازه دهد، يا خدا در حق من داورى كند. و او بهترين داوران است. فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌اسْتَ‍‍يْ‍‍ئَسُو‌ا‌ مِ‍‌‍نْ‍‍هُ خَ‍‍لَ‍‍صُ‍‍و‌ا‌ نَجِيّا‌‌ ًۖ قَ‍‍الَ كَبِيرُهُمْ ‌أَلَمْ تَعْلَمُ‍‍و‌ا‌ ‌أَنَّ ‌أَبَاكُمْ قَ‍‍دْ‌ ‌أَ‍خَ‍‍ذَ‌ عَلَيْكُمْ مَوْثِ‍‍ق‍‍ا‌ ً‌ مِنَ ‌اللَّ‍‍هِ ‌وَمِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لُ مَا‌ فَ‍رَّ‍ط‍‍تُمْ فِي يُوسُفَ ۖ فَلَ‍‌‍نْ ‌أَبْ‍‍‍رَحَ ‌الأَ‌رْ‍ضَ حَتَّى‌ يَأْ‌ذَنَ لِ‍‍ي ‌أَبِ‍‍ي ‌أَ‌وْ‌ يَحْكُمَ ‌اللَّ‍‍هُ لِي ۖ ‌وَهُوَ‌ خَ‍‍يْ‍‍رُ‌ ‌الْحَاكِمِينَ
Arji`ū 'Ilá 'Abīkum Faqūlū Yā 'Abānā 'Inna Abnaka Saraqa Wa Mā Shahidnā 'Illā Bimā `Alimnā Wa Mā Kunnā Lilghaybi Ĥāfižīna 012-081. پيش پدرتان بازگرديد و بگوييد اى پدر پسرت دزدى كرده، و ما جز آنچه مى‏دانيم گواهى نمى‏دهيم، و ما نگهبان غيب نبوديم. ا‌رْجِعُ‍‍و‌ا‌ ‌إِلَ‍‍ى‌ ‌أَبِيكُمْ فَ‍‍قُ‍‍ولُو‌ا‌ يَ‍‍ا‌ ‌أَبَانَ‍‍ا‌ ‌إِنَّ ‌ابْ‍‍نَكَ سَ‍رَقَ ‌وَمَا‌ شَهِ‍‍دْنَ‍‍ا‌ ‌إِلاَّ‌ بِمَا‌ عَلِمْنَا‌ ‌وَمَا‌ كُ‍‍نَّ‍‍ا‌ لِلْ‍‍غَ‍‍يْ‍‍بِ حَافِ‍‍ظِ‍‍ينَ
Wa As'ali Al-Qaryata Allatī Kunnā Fīhā Wa Al-`Īra Allatī 'Aqbalnā Fīhā ۖ Wa 'Innā Laşādiqūna 012-082. و از [مردم] شهرى كه در آن بوديم، و كاروانى كه در ميان آن آمديم جويا شو؛ و ما قطعا راست مى‏گوييم. وَ‌اسْأَلِ ‌الْ‍‍قَ‍‍رْيَةَ ‌الَّتِي كُ‍‍نَّ‍‍ا‌ فِيهَا‌ ‌وَ‌الْع‍‍ِ‍ي‍رَ‌الَّتِ‍‍ي ‌أَ‍قْ‍‍بَلْنَا‌ فِيهَا‌ ۖ ‌وَ‌إِنَّ‍‍ا‌ لَ‍‍صَ‍‍ا‌دِقُ‍‍ونَ
Qāla Bal Sawwalat Lakum 'Anfusukum 'Aman ۖ Faşabrun Jamīlun ۖ `Asá Allāhu 'An Ya'tiyanī Bihim Jamī`āan ۚ 'Innahu Huwa Al-`Alīmu Al-Ĥakīmu 012-083. [يعقوب] گفت: [چنين نيست] بلكه نفس شما امرى [نادرست] را براى شما آراسته است. پس [صبر من] صبرى نيكوست. اميد كه خدا همه آنان را به سوى من [باز] آورد، كه او داناى حكيم است. قَ‍‍الَ بَلْ سَوَّلَتْ لَكُمْ ‌أَ‌ن‍‍فُسُكُمْ ‌أَمْر‌ا‌‌ ًۖ فَ‍‍صَ‍‍بْ‍‍ر‌‌ٌ‌ جَم‍‍ِ‍ي‍‍لٌ ۖ عَسَى‌ ‌اللَّ‍‍هُ ‌أَ‌نْ يَأْتِيَنِي بِهِمْ جَمِيعا‌‌ ًۚ ‌إِنَّ‍‍هُ هُوَ‌ ‌الْعَل‍‍ِ‍ي‍‍مُ ‌الْحَكِيمُ
Wa Tawallá `Anhum Wa Qāla Yā 'Asafá `Alá Yūsufa Wa Abyađđat `Aynāhu Mina Al-Ĥuzni Fahuwa Kažīmun 012-084. و از آنان روى گردانيد و گفت: اى دريغ بر يوسف. و در حالى كه اندوه خود را فرو مى‏خورد، چشمانش از اندوه سپيد شد. وَتَوَلَّى‌ عَ‍‌‍نْ‍‍هُمْ ‌وَ‍قَ‍‍الَ يَ‍‍ا‌ ‌أَسَفَى‌ عَلَى‌ يُوسُفَ ‌وَ‌ابْ‍‍يَ‍‍ضَّ‍‍تْ عَيْن‍‍َ‍اهُ مِنَ ‌الْحُزْنِ فَهُوَ‌ كَ‍‍ظِ‍‍يمٌ
Qālū Ta-Allāhi Tafta'u Tadhkuru Yūsufa Ĥattá Takūna Ĥarađāan 'Aw Takūna Mina Al-Hālikīna 012-085. [پسران او] گفتند: به خدا سوگند كه پيوسته يوسف را ياد مى‏كنى تا بيمار شوى يا هلاك گردى. قَ‍‍الُو‌ا‌ تَاللَّهِ تَفْتَأُ‌ تَذْكُرُ‌ يُوسُفَ حَتَّى‌ تَك‍‍ُ‍ونَ حَ‍رَض‍‍اً‌ ‌أَ‌وْ‌ تَك‍‍ُ‍ونَ مِنَ ‌الْهَالِكِينَ
Qāla 'Innamā 'Ashkū Baththī Wa Ĥuznī 'Ilá Allāhi Wa 'A`lamu Mina Allāhi Mā Lā Ta`lamūna 012-086. گفت: من شكايت غم و اندوه خود را پيش خدا مى‏برم، و از [عنايت] خدا چيزى مى‏دانم كه شما نمى‏دانيد. قَ‍‍الَ ‌إِنَّ‍‍مَ‍‍ا‌ ‌أَشْكُو‌ بَثِّي ‌وَحُزْنِ‍‍ي ‌إِلَى‌ ‌اللَّ‍‍هِ ‌وَ‌أَعْلَمُ مِنَ ‌اللَّ‍‍هِ مَا‌ لاَ‌ تَعْلَمُونَ
Yā Banīya Adh/habū Fataĥassasū Min Yūsufa Wa 'Akhīhi Wa Lā Tay'asū Min Rawĥi Allāhi ۖ 'Innahu Lā Yay'asu Min Rawĥi Allāhi 'Illā Al-Qawmu Al-Kāfirūna 012-087. اى پسران من، برويد و از يوسف و برادرش جستجو كنيد، و از رحمت ‏خدا نوميد مباشيد، زيرا جز گروه كافران، كسى از رحمت‏ خدا نوميد نمى‏شود. يَا‌ بَنِيَّ ‌ا‌ذْهَبُو‌ا‌ فَتَحَسَّسُو‌ا‌ مِ‍‌‍نْ يُوسُفَ ‌وَ‌أَ‍خِ‍‍ي‍‍هِ ‌وَلاَ‌ تَ‍‍يْ‍‍ئَسُو‌ا‌ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَ‌وْحِ ‌اللَّ‍‍هِ ۖ ‌إِنَّ‍‍هُ لاَ‌ يَ‍‍يْ‍‍ئَسُ مِ‍‌‍نْ ‌‍رَ‌وْحِ ‌اللَّ‍‍هِ ‌إِلاَّ‌ ‌الْ‍‍قَ‍‍وْمُ ‌الكَافِرُ‌ونَ
Falammā Dakhalū `Alayhi Qālū Yā 'Ayyuhā Al-`Azīzu Massanā Wa 'Ahlanā Ađ-Đurru Wa Ji'nā Bibiđā`atin Muzjāatin Fa'awfi Lanā Al-Kayla Wa Taşaddaq `Alaynā ۖ 'Inna Allāha Yaj Al-Mutaşaddiqīna 012-088. پس چون [برادران] بر او وارد شدند گفتند: اى عزيز، به ما و خانواده ما آسيب رسيده است، و سرمايه‏اى ناچيز آورده‏ايم. بنابراين پيمانه ما را تمام بده، و بر ما تصدق كن كه خدا صدقه ‏دهندگان را پاداش مى‏دهد. فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌دَ‍خَ‍‍لُو‌ا‌ عَلَ‍‍يْ‍‍هِ قَ‍‍الُو‌ا‌ يَ‍‍ا‌ ‌أَيُّهَا‌ ‌الْعَز‍ِ‍ي‍‍زُ‌ مَسَّنَا‌ ‌وَ‌أَهْلَنَا‌ ‌ال‍‍ضُّ‍‍رُّ‌ ‌وَجِئْنَا‌ بِبِ‍‍ضَ‍‍اعَةٍ‌ مُزْج‍‍َ‍اة‌‍ٍ‌ فَأَ‌وْفِ لَنَا‌ ‌الْكَ‍‍يْ‍‍لَ ‌وَتَ‍‍صَ‍‍دَّ‍قْ عَلَيْنَ‍‍اۖ ‌إِنَّ ‌اللَّ‍‍هَ يَ‍‍جْ‍‍زِي ‌الْمُتَ‍‍صَ‍‍دِّ‍‍قِ‍‍ينَ
Qāla Hal `Alimtum Mā Fa`altum Biyūsufa Wa 'Akhīhi 'Idh 'Antum Jāhilūna 012-089. گفت، آيا دانستيد وقتى كه نادان بوديد با يوسف و برادرش چه كرديد؟ قَ‍‍الَ هَلْ عَلِمْتُمْ مَا‌ فَعَلْتُمْ بِيُوسُفَ ‌وَ‌أَ‍خِ‍‍ي‍‍هِ ‌إِ‌ذْ‌ ‌أَ‌نْ‍‍تُمْ جَاهِلُونَ
Qālū 'A'innaka La'anta Yūsufu ۖ Qāla 'Anā Yūsufu Wa Hadhā 'Akhī ۖ Qad Manna Allāhu `Alaynā ۖ 'Innahu Man Yattaqi Wa Yaşbir Fa'inna Allāha Lā Yuđī`u 'Ajra Al-Muĥsinīna 012-090. گفتند: آيا تو خود يوسفى؟ گفت [آرى] من يوسفم، و اين برادر من است. به راستى خدا بر ما منت نهاده است. بى‏گمان هر كه تقوا و صبر پيشه كند، خدا پاداش نيكوكاران را تباه نمى‏كند. قَ‍‍الُ‍‍و‌ا‌ ‌أَئِ‍‍نَّ‍‍كَ لَأَ‌نْ‍‍تَ يُوسُفُ ۖ قَ‍‍الَ ‌أَنَا‌ يُوسُفُ ‌وَهَذَ‌ا‌ ‌أَ‍خِ‍‍ي ۖ قَ‍‍دْ‌ مَ‍‍نَّ ‌اللَّ‍‍هُ عَلَيْنَ‍‍اۖ ‌إِنَّ‍‍هُ مَ‍‌‍نْ يَتَّ‍‍قِ ‌وَيَ‍‍صْ‍‍بِ‍‍رْ‌ فَإِنَّ ‌اللَّ‍‍هَ لاَ‌ يُ‍‍ضِ‍‍ي‍‍عُ ‌أَجْ‍‍‍رَ‌الْمُحْسِنِينَ
Qālū Ta-Allāhi Laqadtharaka Allāhu `Alaynā Wa 'In Kunnā Lakhāţi'īna 012-091. گفتند به خدا سوگند كه واقعا خدا تو را بر ما برترى داده است و ما خطاكار بوديم. قَ‍‍الُو‌ا‌ تَاللَّهِ لَ‍‍قَ‍‍دْ‌ ‌آثَ‍رَكَ ‌اللَّ‍‍هُ عَلَيْنَا‌ ‌وَ‌إِ‌نْ كُ‍‍نَّ‍‍ا‌ لَ‍‍خَ‍‍اطِ‍‍ئ‍‍ِ‍‍ينَ
Qāla Lā Tathrība `Alaykumu Al-Yawma ۖ Yaghfiru Allāhu Lakum ۖ Wa Huwa 'Arĥamu Ar-ĥimīna 012-092. [يوسف] گفت: امروز بر شما سرزنشى نيست‏، خدا شما را مى‏آمرزد، و او مهربانترين مهربانان است. قَ‍‍الَ لاَ‌ تَثْ‍‍ر‍ِ‍ي‍‍بَ عَلَيْكُمُ ‌الْيَ‍‍وْمَ ۖ يَ‍‍غْ‍‍فِ‍‍ر‍ُ‍‌ ‌اللَّ‍‍هُ لَكُمْ ۖ ‌وَهُوَ‌ ‌أَ‌رْحَمُ ‌ال‍رَّ‌احِمِينَ
Adh/habū Biqamīşī Hādhā Fa'alqūhu `Alá Wajhi 'Abī Ya'ti Başīrāan Wa 'Tūnī Bi'ahlikum 'Ajma`īna 012-093. اين پيراهن مرا ببريد و آن را بر چهره پدرم بيفكنيد [تا] بينا شود، و همه كسان خود را نزد من آوريد. ا‌ذْهَبُو‌ا‌ بِ‍‍قَ‍‍مِي‍‍صِ‍‍ي هَذَ‌ا‌ فَأَلْ‍‍قُ‍‍وهُ عَلَى‌ ‌وَجْ‍‍هِ ‌أَبِي يَأْتِ بَ‍‍صِ‍‍ي‍‍ر‌ا‌ ً‌ ‌وَ‌أْتُونِي بِأَهْلِكُمْ ‌أَجْ‍‍مَعِينَ
Wa Lammā Faşalati Al-`Īru Qāla 'Abūhum 'Innī La'ajidu Rīĥa Yūsufa ۖ Lawlā 'An Tufannidūni 012-094. و چون كاروان رهسپار شد، پدرشان گفت: اگر مرا به كم‏خردى نسبت ندهيد، بوى يوسف را مى‏شنوم. وَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ فَ‍‍صَ‍‍لَتِ ‌الْع‍‍ِ‍ي‍‍رُ‌ قَ‍‍الَ ‌أَبُوهُمْ ‌إِنِّ‍‍ي لَأَجِدُ‌ ‌ر‍ِ‍ي‍‍حَ يُوسُفَ ۖ لَوْلاَ‌ ‌أَ‌نْ تُفَ‍‍نِّ‍‍دُ‌ونِ
Qālū Ta-Allāhi 'Innaka Lafī Đalālika Al-Qadīmi 012-095. گفتند: به خدا سوگند كه تو سخت در گمراهى ديرين خود هستى. قَ‍‍الُو‌ا‌ تَاللَّهِ ‌إِنَّ‍‍كَ لَفِي ضَ‍‍لاَلِكَ ‌الْ‍‍قَ‍‍دِيمِ
Falammā 'An Jā'a Al-Bashīru 'Alqāhu `Alá Wajhihi Fārtadda Başīrāan Qāla ۖ 'Alam 'Aqul Lakum 'Innī 'A`lamu Mina Allāhi Mā Lā Ta`lamūna 012-096. پس چون مژده‏رسان آمد، آن [پيراهن] را بر چهره او انداخت، پس بينا گرديد. گفت: آيا به شما نگفتم كه بى‏شك من از [عنايت] خدا چيزهايى مى‏دانم كه شما نمى‏دانيد؟ فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌أَ‌نْ ج‍‍َ‍ا‌ءَ‌ ‌الْبَش‍‍ِ‍ي‍‍رُ‌ ‌أَلْ‍‍قَ‍‍اهُ عَلَى‌ ‌وَجْ‍‍هِ‍‍هِ فَا‌رْتَدَّ‌ بَ‍‍صِ‍‍ي‍‍ر‌ا‌‌ ًۖ قَ‍‍الَ ‌أَلَمْ ‌أَ‍قُ‍‍لْ لَكُمْ ‌إِنِّ‍‍ي ‌أَعْلَمُ مِنَ ‌اللَّ‍‍هِ مَا‌ لاَ‌ تَعْلَمُونَ
Qālū Yā 'Abānā Astaghfir Lanā Dhunūbanā 'Innā Kunnā Khāţi'īna 012-097. گفتند: اى پدر، براى گناهان ما آمرزش خواه كه ما خطاكار بوديم. قَ‍‍الُو‌ا‌ ي‍‍َ‍ا‌أَبَانَا‌ ‌اسْتَ‍‍غْ‍‍فِ‍‍رْ‌ لَنَا‌ ‌ذُنُوبَنَ‍‍ا‌ ‌إِنَّ‍‍ا‌ كُ‍‍نَّ‍‍ا‌ خَ‍‍اطِ‍‍ئ‍‍ِ‍‍ينَ
Qāla Sawfa 'Astaghfiru Lakum Rabbī ۖ 'Innahu Huwa Al-Ghafūru Ar-Raĥīmu 012-098. گفت: به زودى از پروردگارم براى شما آمرزش مى‏خواهم، كه او همانا آمرزنده مهربان است. قَ‍‍الَ سَ‍‍وْفَ ‌أَسْتَ‍‍غْ‍‍فِ‍‍ر‍ُ‍‌ لَكُمْ ‌‍رَبِّ‍‍ي ۖ ‌إِنَّ‍‍هُ هُوَ‌ ‌الْ‍‍غَ‍‍ف‍‍ُ‍و‌رُ‌ ‌ال‍رَّحِيمُ
Falammā Dakhalū `Alá Yūsufa 'Āwá 'Ilayhi 'Abawayhi Wa Qāla Adkhulū Mişra 'In Shā'a Allāhu 'Āminīna 012-099. پس چون بر يوسف وارد شدند، پدر و مادر خود را در كنار خويش گرفت و گفت: ان شاء الله با [امن و] امان داخل مصر شويد. فَلَ‍‍مَّ‍‍ا‌ ‌دَ‍خَ‍‍لُو‌ا‌ عَلَى‌ يُوسُفَ ‌آ‌وَ‌ى‌ ‌إِلَ‍‍يْ‍‍هِ ‌أَبَوَيْ‍‍هِ ‌وَ‍قَ‍‍الَ ‌ا‌دْ‍‍خُ‍‍لُو‌ا‌ مِ‍‍صْ‍رَ‌ ‌إِ‌نْ ش‍‍َ‍ا‌ءَ‌ ‌اللَّ‍‍هُ ‌آمِنِينَ
Wa Rafa`a 'Abawayhi `Alá Al-`Arshi Wa Kharrū Lahu Sujjadāan ۖ Wa Qāla Yā 'Abati Hādhā Ta'wīlu Ru'uyā Y Min Qablu Qad Ja`alahā Rabbī ۖ Ĥaqqāan Wa Qad 'Aĥsana Bī 'Idh 'Akhrajanī Mina As-Sijni Wa Jā'a Bikum Mina Al-Badwi Min Ba`di 'An Nazagha Ash-Shayţānu Baynī Wa Bayna ۚ 'Ikhwatī 'Inna Rabbī Laţīfun Limā ۚ Yashā'u 'Innahu Huwa Al-`Alīmu Al-Ĥakīmu 012-100. و پدر و مادرش را به تخت برنشانيد، و [همه آنان] پيش او به سجده درافتادند. و [يوسف] گفت: اى پدر، اين است تعبير خواب پيشين من، به يقين پروردگارم آن را راست گردانيد، و به من احسان كرد، آنگاه كه مرا از زندان خارج ساخت، و شما را از بيابان [كنعان به مصر] باز آورد، پس از آنكه شيطان ميان من و برادرانم را به هم زد. بى گمان پروردگار من، نسبت به آنچه بخواهد صاحب لطف است، زيرا كه او داناى حكيم است. وَ‌‍رَفَعَ ‌أَبَوَيْ‍‍هِ عَلَى‌ ‌الْعَرْشِ ‌وَ‍خَ‍‍رُّ‌و‌ا‌ لَ‍‍هُ سُجَّد‌ا‌ ًۖ ‌وَ‍قَ‍‍الَ ي‍‍َ‍ا‌أَبَتِ هَذَ‌ا‌ تَأْ‌و‍ِ‍ي‍‍لُ ‌رُ‌ؤْيَاي مِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لُ قَ‍‍دْ‌ جَعَلَهَا‌ ‌‍رَبِّي حَ‍‍قّ‍‍ا‌ ً‌ ‌وَ‍قَ‍‍دْ‌ ۖ ‌أَحْسَنَ بِ‍‍ي ‌إِ‌ذْ‌ ‌أَ‍خْ‍رَجَنِي مِنَ ‌ال‍‍سِّ‍‍جْ‍‍نِ ‌وَج‍‍َ‍ا‌ءَ‌ بِكُمْ مِنَ ‌الْبَ‍‍دْ‌وِ‌ مِ‍‌‍نْ بَعْدِ‌ ‌أَ‌نْ نَزَ‍‍غَ ‌ال‍‍شَّيْ‍‍طَ‍‍انُ بَيْنِي ‌وَبَ‍‍يْ‍‍نَ ‌إِخْ‍‍وَتِ‍‍ي ‌إِنَّ ۚ ‌‍رَبِّي لَ‍‍طِ‍‍ي‍‍ف ٌ‌ لِمَا‌ يَش‍‍َ‍ا‌ءُ‌ ‌إِنَّ‍‍هُ ۚ هُوَ‌ ‌الْعَل‍‍ِ‍ي‍‍مُ ‌الْحَكِيمُ
Rabbi Qad 'Ātaytanī Mina Al-Mulki Wa `Allamtanī Min Ta'wīli Al-'Aĥādīthi ۚţira As-Samāwāti Wa Al-'Arđi 'Anta Wa Līyi Fī Ad-Dunyā Wa Al-'Ākhirati ۖ Tawaffanī Muslimāan Wa 'Alĥiqnī Biş-Şāliĥīna 012-101. پروردگارا، تو به من دولت دادى، و از تعبير خوابها به من آموختى. اى پديدآورنده آسمانها و زمين، تنها تو در دنيا و آخرت مولاى منى. مرا مسلمان بميران، و مرا به شايستگان ملحق فرما. رَبِّ قَ‍‍دْ‌ ‌آتَيْتَنِي مِنَ ‌الْمُلْكِ ‌وَعَلَّمْتَنِي مِ‍‌‍نْ تَأْ‌و‍ِ‍ي‍‍لِ ‌الأَحَا‌د‍ِ‍ي‍‍ثِ ۚ فَاطِ‍‍ر‍َ‍‌ ‌ال‍‍سَّمَا‌و‍َ‍‌اتِ ‌وَ‌الأَ‌رْ‍ضِ ‌أَ‌نْ‍‍تَ ‌وَلِيِّ فِي ‌ال‍‍دُّ‌نْ‍‍يَا‌ ‌وَ‌الآ‍‍خِ‍رَةِ ۖ تَوَفَّنِي مُسْلِما‌ ً‌ ‌وَ‌أَلْحِ‍‍قْ‍‍نِي بِ‍ال‍‍صَّ‍‍الِحِينَ
Dhālika Min 'Anbā'i Al-Ghaybi Nūĥīhi 'Ilayka ۖ Wa Mā Kunta Ladayhim 'Idh 'Ajma`ū 'Amrahum Wa Hum Yamkurūna 012-102. اين [ماجرا]، از خبرهاى غيب است كه به تو وحى مى‏كنيم. و تو هنگامى كه آنان همداستان شدند و نيرنگ مى‏كردند نزدشان نبودى. ذَلِكَ مِ‍‌‍نْ ‌أَ‌نْ‍‍ب‍‍َ‍ا‌ءِ‌ ‌الْ‍‍غَ‍‍يْ‍‍بِ نُوح‍‍ِ‍ي‍‍هِ ‌إِلَ‍‍يْ‍‍كَ ۖ ‌وَمَا‌ كُ‍‌‍ن‍‍تَ لَدَيْهِمْ ‌إِ‌ذْ‌ ‌أَجْ‍‍مَعُ‍‍و‌ا‌ ‌أَمْ‍رَهُمْ ‌وَهُمْ يَمْكُرُ‌ونَ
Wa Mā 'Aktharu An-Nāsi Wa Law Ĥaraşta Bimu'uminīna 012-103. و بيشتر مردم، هر چند آرزومند باشى ايمان آورنده نيستند. وَمَ‍‍ا‌ ‌أَكْثَرُ‌ ‌ال‍‍نّ‍‍َ‍اسِ ‌وَلَوْ‌ حَ‍رَصْ‍‍تَ بِمُؤْمِنِينَ
Wa Mā Tas'aluhum `Alayhi Min 'Ajrin ۚ 'In Huwa 'Illā Dhikrun Lil`ālamīna 012-104. و تو بر اين [كار] پاداشى از آنان نمى‏خواهى، آن [قرآن]، جز پندى براى جهانيان نيست. وَمَا‌ تَسْأَلُهُمْ عَلَ‍‍يْ‍‍هِ مِ‍‌‍نْ ‌أَجْ‍‍ر‌‌ٍۚ ‌إِ‌نْ هُوَ‌ ‌إِلاَّ‌ ‌ذِكْر‌ٌ‌ لِلْعَالَمِينَ
Wa Ka'ayyin Min 'Āyatin As-Samāwāti Wa Al-'Arđi Yamurrūna `Alayhā Wa Hum `Anhā Mu`rūna 012-105. و چه بسيار نشانه‏ها در آسمانها و زمين است كه بر آنها مى‏گذرند، در حالى كه از آنها روى برمى‏گردانند. وَكَأَيِّ‍‌‍نْ مِ‍‌‍نْ ‌آيَة‌‍ٍ‌ فِي ‌ال‍‍سَّمَا‌و‍َ‍‌اتِ ‌وَ‌الأَ‌رْ‍ضِ يَمُرّ‍ُ‍‌ونَ عَلَيْهَا‌ ‌وَهُمْ عَ‍‌‍نْ‍‍هَا‌ مُعْ‍‍رِ‍‍ضُ‍‍ونَ
Wa Mā Yu'uminu 'Aktharuhum Billāhi~ 'Illā Wa Hum Mushrikūna 012-106. و بيشترشان به خدا ايمان نمى‏آورند، جز اينكه [با او چيزى را] شريك مى‏گيرند. وَمَا‌ يُؤْمِنُ ‌أَكْثَرُهُمْ بِ‍اللَّ‍‍هِ ‌إِلاَّ‌ ‌وَهُمْ مُشْ‍‍رِكُونَ
'Afa'aminū 'An Ta'tiyahum Ghāshiyatun Min `Adhābi Allāhi 'Aw Ta'tiyahumu As-Sā`atu Baghtatan Wa Hum Lā Yash`urūna 012-107. آيا ايمنند از اينكه عذاب فراگير خدا به آنان دررسد، يا قيامت در حالى كه بى‏خبرند، بناگاه آنان را فرا رسد؟ أَفَأَمِنُ‍‍و‌ا‌ ‌أَ‌نْ تَأْتِيَهُمْ غَ‍‍اشِيَةٌ‌ مِ‍‌‍نْ عَذ‍َ‍‌ابِ ‌اللَّ‍‍هِ ‌أَ‌وْ‌ تَأْتِيَهُمُ ‌ال‍‍سَّاعَةُ بَ‍‍غْ‍‍تَة ً‌ ‌وَهُمْ لاَ‌ يَشْعُرُ‌ونَ
Qul Hadhihi Sabīlī 'Ad`ū 'Ilá Allāhi ۚ `Alá Başīratin 'Anā Wa Mani Attaba`anī ۖ Wa Subĥāna Allāhi Wa Mā 'Anā Mina Al-Mushrikīna 012-108. بگو: اين است راه من، كه من و هر كس پيروى‏ام كرد، با بينايى به سوى خدا دعوت مى‏كنيم. و منزه است‏ خدا. و من از مشركان نيستم. قُ‍‍لْ هَذِهِ سَبِيلِ‍‍ي ‌أَ‌دْعُو‌ ‌إِلَى‌ ‌اللَّ‍‍هِ ۚ عَلَى‌ بَ‍‍صِ‍‍ي‍رَةٍ ‌أَنَا‌ ‌وَمَنِ ‌اتَّبَعَنِي ۖ ‌وَسُ‍‍بْ‍‍ح‍‍َ‍انَ ‌اللَّ‍‍هِ ‌وَمَ‍‍ا‌ ‌أَنَا‌ مِنَ ‌الْمُشْ‍‍رِكِينَ
Wa Mā 'Arsalnā Min Qablika 'Illā Rijālāan Nūĥī 'Ilayhim Min 'Ahli Al-Qurá ۗ 'Afalam Yasīrū Fī Al-'Arđi Fayanžurū Kayfa Kāna `Āqibatu Al-Ladhīna Min Qablihim ۗ Wa Ladāru Al-'Ākhirati Khayrun Lilladhīna Attaqaw ۗ 'Afalā Ta`qilūna 012-109. و پيش از تو [نيز] جز مردانى از اهل شهرها را كه به آنان وحى مى‏كرديم نفرستاديم. آيا در زمين نگرديده‏اند تا فرجام كسانى را كه پيش از آنان بوده‏اند بنگرند؟ و قطعا سراى آخرت براى كسانى كه پرهيزگارى كرده‏اند بهتر است. آيا نمى‏انديشيد؟ وَمَ‍‍ا‌ ‌أَ‌رْسَلْنَا‌ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لِكَ ‌إِلاَّ‌ ‌رِجَالا‌ ً‌ نُوحِ‍‍ي ‌إِلَيْهِمْ مِ‍‌‍نْ ‌أَهْلِ ‌الْ‍‍قُ‍رَ‌ىۗ ‌أَفَلَمْ يَسِيرُ‌و‌ا‌ فِي ‌الأَ‌رْ‍ضِ فَيَ‍‌‍نْ‍‍‍‍ظُ‍‍رُ‌و‌ا‌ كَ‍‍يْ‍‍فَ ك‍‍َ‍انَ عَاقِ‍‍بَةُ ‌الَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ مِ‍‌‍نْ قَ‍‍بْ‍‍لِهِمْ ۗ ‌وَلَد‍َ‍‌ا‌رُ‌ ‌الآ‍‍خِ‍رَةِ خَ‍‍يْ‍‍ر‌ٌ‌ لِلَّذ‍ِ‍ي‍‍نَ ‌اتَّ‍‍قَ‍‍وْ‌ا‌ ۗ ‌أَفَلاَ‌ تَعْ‍‍قِ‍‍لُونَ
Ĥattá 'Idhā Astay'asa Ar-Rusulu Wa Žannū 'Annahum Qad Kudhibū Jā'ahum Naşrunā Fanujjiya Man Nashā'u ۖ Wa Lā Yuraddu Ba'sunā `Ani Al-Qawmi Al-Mujrimīna 012-110. تا هنگامى كه فرستادگان [ما] نوميد شدند، و [مردم] پنداشتند كه به آنان واقعا دروغ گفته شده، يارى ما به آنان رسيد. پس كسانى را كه مى‏خواستيم نجات يافتند. و[لى] عذاب ما از گروه مجرمان برگشت ندارد. حَتَّ‍‍ى‌ ‌إِ‌ذَ‌ا‌ ‌اسْتَ‍‍يْ‍‍ئَسَ ‌ال‍‍رُّسُلُ ‌وَ‍ظَ‍‍نُّ‍‍و‌ا‌ ‌أَنَّ‍‍هُمْ قَ‍‍دْ‌ كُذِبُو‌ا‌ ج‍‍َ‍ا‌ءَهُمْ نَ‍‍صْ‍‍رُنَا‌ فَنُجِّيَ مَ‍‌‍نْ نَش‍‍َ‍ا‌ءُ‌ ۖ ‌وَلاَ‌ يُ‍رَ‌دُّ‌ بَأْسُنَا‌ عَنِ ‌الْ‍‍قَ‍‍وْمِ ‌الْمُ‍‍جْ‍‍رِمِينَ
Laqad Kāna Fī Qaşaşihim `Ibratun Li'wlī Al-'Albābi ۗ Mā Kāna Ĥadīthāan Yuftará Wa Lakin Taşdīqa Al-Ladhī Bayna Yadayhi Wa Tafşīla Kulli Shay'in Wa Hudan Wa Raĥmatan Liqawmin Yu'uminūna 012-111. به راستى در سرگذشت آنان، براى خردمندان عبرتى است.‏ سخنى نيست كه به دروغ ساخته شده باشد،بلكه تصديق آنچه [از كتابهايى] است كه پيش از آن بوده، و روشنگر هر چيز است. و براى مردمى كه ايمان مى‏آورند رهنمود و رحمتى است. لَ‍قَ‍‍دْ‌ ك‍‍َ‍انَ فِي قَ‍‍صَ‍‍صِ‍‍هِمْ عِ‍‍بْ‍‍‍رَة ٌ‌ لِأ‌و‍ْ‍لِي ‌الأَلْب‍‍َ‍ابِ ۗ مَا‌ ك‍‍َ‍انَ حَدِيثا‌ ً‌ يُفْتَ‍رَ‌ى‌ ‌وَلَكِ‍‌‍نْ تَ‍‍صْ‍‍د‍ِ‍ي‍‍قَ ‌الَّذِي بَ‍‍يْ‍‍نَ يَدَيْ‍‍هِ ‌وَتَفْ‍‍صِ‍‍ي‍‍لَ كُلِّ شَ‍‍يْء‌ٍ‌ ‌وَهُ‍‍د‌ى‌ ً‌ ‌وَ‌‍رَحْمَة ً‌ لِ‍‍قَ‍‍وْمٍ‌ يُؤْمِنُونَ
Toggle thick letters. Most people make the mistake of thickening thin letters in the words that have other (highlighted) thick letter Toggle to highlight thick letters خصضغطقظ رَ
Next Sūrah